Καλή σας ημέρα, φίλες και φίλοι μου.
Εύχομαι να σας βρίσκω καλά, να μην πω και καλύτερα από την προηγούμενη.
Οι γιορτές τελείωσαν και τώρα ο καθείς επιστρέφει στο πόστο του.
Και στη γκρίνια του.
Ε…πως, χωρίς γκρίνια πού πάμε;
Γιατί άρχισε, βλέπεις, να χρεώνεται πλέον σε όλα τα μαγαζιά η σακούλα, και σηκώθηκαν τα πόδια και βαράνε το κεφάλι.
Τίποτα άλλο δεν ακούς στα πηγαδάκια, εκτός από το «καυτό» θέμα της σακούλας.
Άλλο ένα επιπλέον έξοδο, και πως θα τα βγάλουμε πέρα.
Που την πληρώναμε μέχρι τώρα στα LIDL, και μάλιστα όχι τέσσερα, αλλά δέκα λεπτά, παρακαλώ, δεν μας πείραζε.
Τώρα που μας τη χρεώνει το μάρκετ της γειτονιάς μας πειράζει.
Στην ξένη την επιχείρηση δεν μας ένοιαζε που τ’ ακουμπούσαμε.
Το θέμα μας είναι να μην κερδίσει ο Δικός.
Ο Γείτονας.
Ο Συγχωριανός.
Μας έφαγε η ξενομανία και η κακία.
Μην δούμε άνθρωπο να προκόβει…
Να τον τουφεκίσουμε.
«Μα και τα LIDL τόσους Έλληνες απασχολούν», μου πετάει η άλλη.
Τι λες, κυρά μου.
Σιγά το προσωπικό.
Που θα μπορούσε μάλιστα να δουλεύει σε ελληνικές επιχειρήσεις, όπου θα πωλούνταν ελληνικά προϊόντα, και όχι εισαγόμενα από Γερμανία, Ελβετία, Ολλανδία, Δανία, Αυστρία και Βέλγιο.
Αλλά άμα δεν φάει η άλλη την ελβετική σοκολάτα, δεν γίνεται.
Η ΙΟΝ της κάθεται στο λαιμό.
Έτσι όμως κλείνουν οι εγχώριες παραγωγικές μονάδες, βάζουν λουκέτο και τα ελληνικά μαγαζιά, και ανθίζουν όλα αυτά των ξένων.
Γιατί βάζουμε μόνοι μας τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας.
Αλλά τι περιμένεις;
Ένα μάρκετ έχουμε κοντά μας…στο χωριό, στη γειτονιά…κι εμείς ανεβαίνουμε τα αυτοκίνητα και πάμε αλλού και ψωνίζουμε.
Ξοδεύουμε και βενζίνη από πάνω, κατάλαβες;
Όχι, που θα κάνουμε τους Έλληνες μάγκες.
Άντε από ‘κει!
Αλλά έτσι είναι.
Ουδείς Άγιος στον Τόπο του.
Ο τόπος σου έρχεται σιγά σιγά και σε καταπίνει.
Σε πνίγει.
Μόνο και μόνο γιατί μπόρεσες και προχώρησες.
Γιατί κατάφερες κάτι.
Γιατί ξεχώρισες.
Γιατί πέτυχες.
Αλήθεια…
Γιατί πέτυχες;
Ποιόν ρώτησες;
Νομίζεις ότι αυτό αρέσει στους άλλους;
Το δέχονται;
Εμ…δεν το δέχονται.
Γι’ αυτό και θα τιμωρηθείς.
Κι αυτό είναι το λιγότερο.
Γιατί κάτι τέτοια βλέπουν οι νέοι μας και παίρνουν τον ομματιών τους και φεύγουν.
Και τους κατηγορούμε κιόλας γ’ αυτό.
Τους κρίνουμε ένοχους, γιατί δεν μένουν στην Ελλάδα και προτιμούν να ξενιτευτούν, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Τους καταδικάζουμε, επειδή δεν επενδύουν στον τόπο τους, και χαρίζουν μυαλό, ψυχή και γνώσεις αλλού.
Μα αφού βλέπουν τους μεγαλύτερους να διαλύουν και να ερημώνουν τη χώρα τους, αυτοί που θα πάνε να δουλέψουν;
Ο μόνος που απέμεινε με κενές θέσεις είναι ο ΟΑΕΔ.
Και τα λεφτά «Άρη» δεν είναι πολλά.
Που θα την κλείνουν τα δόλια την έρμη την κεφαλή τους;
Ε;
Έτσι θα φτάσουμε στο σημείο να γίνουμε Η Χώρα των Γερόντων.
Και όταν φτάσει εκείνη η ώρα δεν θα μας απομένει τίποτα πια για να κάνουμε.
Τίποτα δεν θα μπορούμε ν’ αλλάξουμε.
Θα καταντήσουμε ένα κουφάρι.
Μια πικρή ανάμνηση αυτής της χώρας, που έδωσε τα Φώτα του Πολιτισμού σε όλο τον κόσμο, και έχουμε να το παινευόμαστε.
Θα παρακαλάμε να μην μας βλέπουν από εκεί ψηλά οι προγονοί μας, γιατί θα μας φτύνουν.
Και δεν θα είναι, για να μην μας ματιάξουν.
Φιλιά Πολλά, μέχρι την επόμενη φορά!
Κείμενο: Ελισάβετ Δελιοπούλου
Αφήστε μια απάντηση