Καλησπέρα, φίλες και φίλοι μου.
Ναι, άργησα δύο μέρες, το ξέρω.
Καλά, μπορεί και να μην το πήρατε χαμπάρι.
Το πιθανότερο, δηλαδή.
Ή μπορεί να είπατε «επιτέλους, ένα Σάββατο χωρίς Μαμά Βέτα»…
Ή να υποθέσατε, όπως μερικοί μερικοί, ότι τον σήκωσα ψηλά τον αμανέ και δεν καταδέχομαι πλέον να ασχολούμαι με θέματα ευτελή…
Ας λένε!
Ή μπορεί, λέω εγώ τώρα, να πάθατε σύνδρομο στέρησης και να μην μπορούσατε να συνέλθετε, χωρίς εμένα…
Πλάκα κάνω!
Έτσι!
Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν.
Δεν έχει προβλήματα ο κόσμος…
Δεν έχει θέματα να λύσει…
Εγώ είμαι ο καημός του.
Εδώ ψηφίζονται νομοσχέδια, και μάλιστα σοβαρά, και θ’ ασχολούμαστε με μένα;
Έλα, κάνε μου τη χάρη!
Όχι, δεν ειρωνεύομαι, σοβαρολογώ.
Είδα κι έπαθα να συνέλθω, η μάνα, μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, που δίνει στα δεκαπεντάχρονα το δικαίωμα ν’ αποφασίζουν για το τι τελικά θέλουν να είναι.
Άντρες ή γυναίκες;
Γιατί, ή δεν μου το εξηγεί και πολύ καθαρά το θεματάκι ή εγώ δεν το πολυκατάλαβα.
Σε ποια δεκαπεντάχρονα αναφέρεται;
Σ’ αυτά που δεν τα επιτρέπει να ψηφίζουν, να πίνουν, να βλέπουν ταινίες «εκπαιδευτικού» περιεχομένου, να οδηγούν, να εξυπηρετούνται σε μια Δημόσια Υπηρεσία, να θεωρούνται, τέλος πάντων, ολοκληρωμένοι πολίτες, χωρίς τη συνδρομή ενός ενήλικα;
Σ’ αυτά που, για να βγουν ένα Σάββατο, βγάζουν έξω ολόκληρη ντουλάπα, γιατί δεν μπορούν ν’ αποφασίσουν τι θα βάλουν;
Σ’ αυτά που δεν ξέρουν τι κατεύθυνση θ’ ακολουθήσουν και σε ποια Σχολή θέλουν να περάσουν;
Σ’ αυτά που βγαίνουν από την πόρτα του σπιτιού και τρέχεις από πίσω να τα δώσεις το μπουφάν, γιατί το ξέχασαν;
Σ’ αυτά τα δεκαπεντάχρονα αναφέρεται;
Σ’ αυτά τα δεκαπεντάχρονα απευθύνεται;
Έλεος, δηλαδή!
Όλα τους τα έλυσε το θέμα του φύλου, έμεινε.
Τους έδωσε Παιδεία, τους έδωσε Υγεία, τους έδωσε Επαγγελματική Αποκατάσταση, τους έδωσε όλα όσα χρειάζονται για να σταθούν στην κοινωνία, κι έμεινε το είδος του εσώρουχου που θα φοράνε και το ποιος θα κοιμάται δίπλα τους.
Που θα το αποφασίσει ένα νομοσχέδιο αυτό.
Που δεν είναι ελεύθεροι πολίτες για ν’ αποφασίσουν μόνοι, όταν θα είναι, τέλος πάντων, έτοιμοι.
Η απόλυτη καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, δηλαδή.
Ο πλήρης εξευτελισμός!
Έτσι, παιδί μου.
Επιτέλους, σ’ αφήνει το κράτος να είσαι ό,τι θέλεις.
Όχι, καλέ, σ’ αφήνει!
Και δε λέω, ότι και η εκκλησία δεν έχει τα δίκια της.
Γιατί, σου λέει, ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα.
Έναν Άντρα και μια Γυναίκα.
Αλλά και πάλι, γιατί Θεέ μου, τις μπερδεύεις τις άτιμες τις ορμόνες;
Γιατί δεν ξεκαθαρίζεις, ευθύς εξαρχής, το όλο θέμα;
Να ξέρει κι η νοσοκόμα, βρε παιδί μου, τι θα αναγγείλει στον ευτυχή πατέρα.
Να ξέρει και τι ρεγάλο θα του πάρει, του περήφανου πατέρα, που κατάφερε κι γέννησε το γιο.
Αυτό το γιο, που μετά από δεκαπέντε χρόνια θα τον βλέπει να βρίζει, να δέρνει και να σακατεύει τους αντίπαλους φιλάθλους στα γήπεδα και θα καμαρώνει.
Φωτεινό παράδειγμα ο πρόσφατος αγώνας Ελλάδας-Γιβραλτάρ, που έξι φίλαθλοι μιας Ελληνικής ομάδας, χτυπούσαν ανελέητα έναν φίλαθλο μια άλλης Ελληνικής ομάδας.
Και δεν έπαιζαν καν αναμεταξύ τους, να φανταστείς!
Που να παίζανε κιόλας, τι θα γινόταν.
Αλλά τι περιμένεις;
Εδώ παίζει μια Ελληνική ομάδα με μια του εξωτερικού, κι αν η ελληνική αποτελεί «κόκκινο πανί», υποστηρίζουμε την ξένη.
Κι αν θέλει το αγόρι μας ν’ ασχοληθεί με κάτι άλλο;
Με ποίηση ή ζωγραφική ή χορό, ας πούμε;
Ούτε λόγος!
Το δικό μας το αγόρι είναι άντρας.
Κι ένας άντρας ξέρει μόνο από στρατό και ποδόσφαιρο.
Έτσι!
Έτσι είναι οι άντρες!
Κι αν πάλι το κορίτσι σου δεν θέλει φρου φρου κι αρώματα και θέλει να γίνει μποξέρ; Τότε είναι που χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο και είσαι απαρηγόρητος.
Γιατί, τι σπίτι θ’ ανοίξει και πως θα σταθεί;
Με τα γάντια του μποξ θα σου το ανοίξει το φύλλο της πίτας, ή με το σορτσάκι και το φανελάκι θα εμφανιστεί στην καθώς πρέπει πεθερά;
Έτσι είναι οι γυναίκες;
Όχι, πες μου, έτσι είναι;
Ε…μα κι εμείς φέραμε τα πάνω κάτω.
Τα κάναμε όλα μπάχαλο!
Εμείς οι δήθεν.
Που καταδικάσαμε τον Μεσαίωνα και ρίχνουμε στον Καιάδα οτιδήποτε διαφορετικό.
Εμείς που μεγαλώσαμε με «μη» και «πρέπει», και που τα ξέρουμε όλα.
Που χτίσαμε καλούπια και θέλουμε τα παιδιά μας φυλακισμένα μέσα σ’ αυτά.
Που θέλουμε να ορίζουμε τους πάντες και τα πάντα.
Εμείς!
Οι Μεγάλοι!
Και υποτίθεται και οι μυαλωμένοι, λέμε τώρα.
Και όλα λάθος, όλα τίποτα.
Σημείο επαφής πουθενά.
Γι’ αυτό και τα ναρκωτικά, γι’ αυτό και οι απόπειρες, γι’ αυτό και το κενό.
Μη φοβάστε, και τα παιδιά μας δεν κινδυνεύουν από όσα θέλουν τα ίδια ν’ αλλάξουν.
Αλλά από όλα αυτά που τα αναγκάζουμε ν’ αλλάξουν.
Εμάς να φοβάστε.
Την κοινωνία μας και έτσι όπως την καταντήσαμε.
Και όλα τα αύριο του μέλλοντος…
Δεν τα χτίζουμε.
Τα γκρεμίζουμε.
Αλλά ευτυχώς έρχεται το κράτος και όλα θα τα διορθώσει.
Με ένα απλό νομοσχέδιο.
Τώρα πλέον δεν λείπει τίποτα από τα παιδιά μας.
Τα έχουν όλα.
Έτσι!
Ήταν, που παραήταν δηλαδή, στραβό το κλήμα…
Ήρθε ο γάιδαρος και το αποτελείωσε!
Αυτή την εβδομάδα σας προτείνω να διαβάσετε το «Έσχατοι Καιροί» της Αναστασίας Καλλιοντζή, για να δούμε όλοι από τι κινδυνεύουν πραγματικά τα παιδιά μας.
Και δείτε το «Οφθαλμόν αντί Οφθαλμού» σε σκηνοθεσία Τζον Σλέσιντζερ, με τους Σάλι Φιλντ, Κίφερ Σάδερλαντ, Εντ Χάρις και Ολίβια Μπερνέτ, για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Για την αποτροπή όλων αυτών να ψηφίσετε νομοσχέδια, κύριε Πρωθυπουργέ!
Τα έχετε τα κότσια;
Φιλιά Πολλά, μέχρι την επόμενη φορά!
Κείμενο:
Ελισάβετ Δελιοπούλου
Αφήστε μια απάντηση