“Οι παλιοί κινηματογράφοι του Γιδά – Αλεξάνδρειας”. Μέρος Α΄

Φανταστικό υπέροχο

Να σου θυμίσω, μόνο, πώς πέθανε ο κιν/φος στην πόλη. Είχε μείνει μόνο ο “Αλέξανδρος” που τον δούλευε ο πατέρας μου, Νίκος Μακρής, όταν ήρθε το… βίντεο. Πέραν του -εξ ορισμού- προβλήματος που δημιουργούσε η δυνατότητα όσων αγόρασαν το ακριβό τότε μηχάνημα, υπήρχε και ο αθέμιτος ανταγωνισμός. Παράδειγμα, το ζαχαροπλαστείο – μπουγατσατζίδικο που λειτουργούσε στην άλλη γωνία από τον “Αλέξανδρο” στην ίδια πλευρά της Βετσοπούλου, (δεν θυμάμαι το όνομά του γιατί δεν πήγα ποτέ λόγω χαμηλής ποιότητας των προϊόντων του), το οποίο πρόβαλε από το πρωί έως αργά το βράδυ ταινίες, που με έναν καφέ ή μία μπύρα μπορούσε να δει ο καθένας. Όχι μία ταινία, όσες ήθελε. Μάλιστα, νομίζω ότι έβγαζε και πρόγραμμα προβολών. Ίσως, τότε να έπρεπε κι εμείς με κάθε εισιτήριο στο σινεμά να δίνουμε δώρο μία… τουλούμπα (θα ήταν και καλύτερη) κι έναν καφέ. Αλλά, δε βαριέσαι… Λίγο αργότερα “εξέπνευσε” συνολικά ο επαρχιακός κινηματογράφος.