Γράφει ο Γιάννης Μοσχόπουλος
Ορισμένα μεγάλα και εύπορα χωριά του Ρουμλουκιού για την αποτελεσματικότερη προστασία τους προσλάμβαναν ένοπλους άνδρες από μεγάλες αρματολικές οικογένειες, στις οποίες ανέθεταν τη φύλαξη του οικισμού και των δημόσιων περασμάτων που τυχόν υπήρχαν κοντά στο χώρο ευθύνης τους. Αυτό γινόταν με την συνεργασία, συγκατάθεση ή ανοχή έστω του επικεφαλής κύριου αρματολού της όλης περιφέρειας.
Είναι πιθανόν πως μία τέτοια ισχυρή ομάδα φρουρών ήταν ο λόγος που οι κάτοικοι του Γιδά, σύμφωνα με δημοτικό τραγούδι, επαίρονταν ότι το χωριό τους ήταν απάτητο (από γενίτσαρους, κλέφτες και ληστές):
«Οι Γιδιώ, μώρε μάτια μου,
οι Γιδιώτες οι Μανιώτες,
άϊντε οι Γιδιώτες οι Μανιώτες
όπ’ να πάνουν μόν’ πινιούντι.
Του χουργιό μώρε μάτια μου
του χουργιό μας δεν πατιέτι,
άϊντε του χουργιό μας δεν πατιέτι,
έχουμι χίλια ντουφέκια.
Έχουμι, μώρε μάτια μου,
έχουμι χίλια ντουφέκια,
άϊντε εχουμί χίλια ντουφέκια,
τιτρακόσια παλικάρια,…».
Κατά τη γνώμη μου ο αρματολός και τα παλικάρια του μία φορά το χρόνο κατά το Δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων κατέβαιναν ένοπλοι στα χωριά του κάμπου και τα περιέτρεχαν σπίτι – σπίτι προκειμένου να «ρουγκατσέψουν», δηλαδή να απαιτήσουν (rogo: ζητώ, απαιτώ) τον ετήσιο μισθό τους για τη φύλαξη της περιοχής. Οι κλεφταρματολοί ήταν ο ένοπλος βραχίονας της ελληνικής πλευράς, διότι συνήθως ήταν τα δικά τους χριστιανικά ένοπλα σώματα, στα οποία συχνά συμμετείχαν ομοχώριοί τους, οπότε τις περισσότερες φορές οι Ρουμλουκιώτες ήταν περήφανοι γι’ αυτούς.
Τη δράση τους θυμίζει μέχρι σήμερα το αγαπημένο ρουμλουκιώτικο δρώμενο «ρουγκάτσια», που αναπαριστά την «επίσκεψη» της ομάδας αρματολών με τον καπετάνιο της στα χωριά, για εισπρακτικούς – ερανικούς σκοπούς.
ΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ
mosio@otenet.gr
Αφήστε μια απάντηση