ΡΕΤΡΟ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: Ένας φόρος τιμής στον Αντώνη (Νάκη) Στυλιανίδη!

Όταν ξεκίνησα την ενασχόληση μου με τις Ρετρό Ιστορίες, από την πρώτη στιγμή στο μυαλό μου γύριζε η φυσιογνωμία του Αντώνη Στυλιανίδη.

Επιθυμούσα διακαώς να ψάξω και να ξετυλίξω το κουβάρι της ζωής του. Όμως πάντα κάτι συνέβαινε και η ιστορία αυτή αναβαλλόταν. Ενδεχομένως να μην είχε ωριμάσει  τελείως μέσα μου η ιδέα της ενασχόλησής μου με αυτή την εξιστόρηση.

Ειδικά, όταν έναν άνθρωπο τον έχεις γνωρίσει προσωπικά και σε κατακλύζουν αναμνήσεις και συναισθήματα, στο μυαλό σου φαντάζει δύσκολο το αντικειμενικό εγχείρημα της αυτούσιας παράθεσης της ζωής του. Πλέον, όμως, πιστεύω ότι ήρθε αυτή η στιγμή και ότι η ιστορία του  Αντώνη Στυλιανίδη είναι έτοιμη να μας ταξιδέψει.

Η πρώτη μου επαφή με τον Νάκη (το χαιδευτικό του) ήταν στην ηλικία των 10 ετών στις κατασκηνώσεις  του προσκοπισμού Καστανιάς και Μεθώνης. Στα παιδικά μου μάτια φάνταζε ως ένας καλοσυνάτος γίγαντας, που είχε το γενικό πρόσταγμα σε όλα  τα γεγονότα, που διαδραματιζόταν στον χώρο της κατασκήνωσης. Κατά γενική ομολογία ο Νάκης συγκέντρωνε πάνω του πολλά εντυπωσιακά χαρίσματα. Συγκεκριμένα ήταν  πολυμήχανος, εφευρετικός, ευγενικός, οργανωτικός, διορατικός, υπομονετικός  και ακούραστος.

Αξίζει κανείς να ξεφυλλίσει το βιβλίο της ζωής του Νάκη, γιατί μόνο έτσι θα καταλάβει…

Κοιτώντας το παρελθόν του, ο παππούς του Νάκη ο Αντώνιος Στυλιανίδης (να επισημανθεί εδώ ότι το αρχικό επίθετο της οικογένειας ήταν Γκόγκου αλλά ο πατέρας του Αντώνιου, ο Γεώργιος  αναγκάστηκε ν’ αλλάξει το επίθετο του σε Στυλιανίδης, λόγω της καταδίωξης του από τους Τούρκους για την αντιστασιακή του δραστηριότητα), με καταγωγή από την Ιθάκη και την Κρήτη,  μαζί με την σύζυγό του, τη Μαριγούλα εγκαταστάθηκε στους Καλημεριάνους  (Καλή – μεριά) Ευβοίας, στην Κύμη, το 1870 . Εκεί ασχολήθηκε με την γεωργία και την υλοτομία.

Το 1884 γεννιέται το 4ο παιδί της οικογένειας, ο Γιώργος Στυλιανίδης, όπου τελειώνοντας  το σχολαρχείο, στρατεύεται και παίρνει μέρος το 1912  μέχρι το 1913 στους Α΄ &  Β΄  Βαλκανικούς  Πολέμους. Το 1919 μέχρι το 1922 λαμβάνει μέρος ως εθελοντής και στην Μικρασιατική Εκστρατεία όπου και τραυματίστηκε.

Επιστρέφει στην Εύβοια και ύστερα από λίγο καιρό παντρεύεται  την Αικατερίνη Νικολάου.

Το 1926 θα εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη και θα πιάσει δουλειά στα τροχιοδρομικά (τραμ). Η  γυναίκα του θα εργαστεί  ως δασκάλα σε δημοτικό σχολείο της πόλης . Την ίδια χρονιά θα έρθει στον κόσμο το πρώτο τους παιδί, η Μαρίκα  και αφού περάσουν πέντε χρόνια, το 1931 η οικογένεια Στυλιανίδη θα υποδεχτεί και τον γιο τους, τον Αντώνη – Νάκη .

Το 1940 o Γιώργος Στυλιανίδης ξαναφεύγει για να πάρει μέρος στο Αλβανικό μέτωπο απ’ όπου επέστρεψε με τα πόδια σε μία κοπιαστική διαδρομή που διήρκεσε τριάντα ημέρες. Με την επιστροφή του το 1941 ενώθηκε με τις δυνάμεις του Ε.Α.Μ. Πέθανε το 1968 ενώ η Αικατερίνη το 1978.

Ο Αντώνης από μικρός δείχνει την έφεση του στα γράμματα και την αγάπη του στον αθλητισμό. Από την ηλικία των 13 χρόνων  αρχίζει ν’ ασχολείται με διάφορα αθλήματα όπως τον στίβο, την επιτραπέζια αντισφαίριση, την κολύμβηση και την πυγμαχία.

Υπήρξε αθλητής στίβου, στις ρίψεις  στην ομάδα του ΑΕΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Συνέχισε την ενασχόληση του με τον αθλητισμό μέχρι και στη στρατιωτική του θητεία, καθώς δεν σταμάτησε τις προπονήσεις στον στίβο και την πυγμαχία. Αξιοσημείωτη ήταν και η δραστηριότητα του στο χώρο του προσκοπισμού, γεγονός που θα τον οδηγήσει μετέπειτα στην ίδρυση ομάδας προσκόπων.

Παράλληλα με την αφοσίωση του στον αθλητισμό ο Νάκης δεν αμελούσε την εκπαιδευτική του πορεία. Τελειώνοντας το Δημοτικό και το Γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη, δίνει εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και με επιτυχία συνεχίζει το ταξίδι της γνώσης στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Δυστυχώς όμως τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που προκύπτουν στην οικογένειά  του, αναγκάζουν τον Νάκη να εγκαταλείψει  τις σπουδές του στο τελευταίο έτος.

Το 1953 παρουσιάζεται στην Κόρινθο για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Παρακολουθεί την σχολή αξιωματικών στην  Κρήτη και υπηρετεί ως έφεδρος αξιωματικός των καταδρομέων.

Τελειώνοντας τη θητεία του το 1955 αποφασίζει να παντρευτεί την κυρία Καίτη (Παντανιζοπούλου Αικατερίνη). Η γνωριμία τους είχε προκύψει όταν η κυρία Καίτη ήταν ακόμα 14 χρονών.

Ο Αντώνης παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα μαθηματικών στ’αδέρφια της, όταν ήταν φοιτητής. Οι δύο νέοι ερωτεύτηκαν και αγαπήθηκαν βαθιά, γεγονός που τους οδήγησε στην ένωση τους με τον γάμο. Ένας γάμος με μια μοναδική αγάπη που διατηρήθηκε για 65 χρόνια.

Το νεαρό ζευγάρι μετακομίζει στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, όπου εκείνη την περίοδο είχαν  δημιουργηθεί νέες συνθήκες εργασίας. Στην αρχή ο Αντώνης, έχοντας πάντα στήριγμα στο πλάι του την δραστήρια Καίτη, ασχολήθηκε με το εμπόριο και την τεχνική μηχανών εσωτερικής καύσης. Το 1961 προσελήφθη στο Εργοστάσιο της Ελληνικής βιομηχανίας Σακχάρεως απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε ενώ ταυτόχρονα παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα μαθηματικών σε μαθητές του εξατάξιου Γυμνασίου.

Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά, το Νικόλαο, το 1956 που σήμερα είναι Καθηγητής Φυσικής Αγωγής και ασχολείται με την προπονητική στίβου και τον Γεώργιο το 1961, που είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου στις ΗΠΑ.

Ο Νάκης ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλες συνδικαλιστικές ανησυχίες και με σημαντική προσφορά στα κοινά της πόλης. Έτρεφε μεγάλη αγάπη στους νέους, έδειχνε ιδιαίτερη μέριμνα για τα ζητήματα τους  και στάθηκε αρωγός τους αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της ζωής του σε δραστηριότητες, που τους αφορούσαν.

Στην ουσία υπήρξε ο αναμορφωτής του προσκοπισμού στην Αλεξάνδρεια με οργάνωση της Τοπικής Εφορίας Προσκόπων. Επί εποχής του χτίστηκε η Λέσχη Προσκόπων και πέρασε από τον προσκοπισμό το μεγαλύτερο μέρος των νέων της Αλεξάνδρειας.

Οι προσκοπικές κατασκηνώσεις πέραν του εκπαιδευτικού κέρδους, ήταν πόλος έλξης για τα παιδιά όχι μόνο της Αλεξάνδρειας αλλά και των γύρω περιοχών απ’ όλο τον Νομό Ημαθίας. Πέρα από τα τυπικά οφέλη του προσκοπισμού  με αυτή τη δράση εκείνης της εποχής δόθηκε η δυνατότητα να γνωριστούν νέοι από διαφορετικές περιοχές και να σφυρηλατηθούν  μακροχρόνιες φιλίες.

Σύμμαχος και συνοδοιπόρος του σε κάθε του βήμα υπήρξε η σύζυγός του Καίτη καθώς και η ίδια ανέπτυξε πολιτιστική δράση στην πόλη της Αλεξάνδρειας διατελώντας  πρόεδρος του συλλόγου Κυριών και Δεσποινίδων Αλεξάνδρειας και Τοπικός Έφορος Οδηγισμού.

Ο Νάκης όντας ανήσυχο πνεύμα δεν περιόρισε τη δράση του μόνο στον προσκοπισμό αλλά επεκτάθηκε και στο χώρο του αθλητισμού. Το 1981 ίδρυσε μαζί με άλλους συντοπίτες του τον σύλλογο “ΑΛΚΕΤΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ”. Ο σύλλογος διέθετε τμήματα για όλα τα αθλήματα και έδωσε τη δυνατότητα ενασχόλησης και σωματικής άθλησης σε μεγάλο αριθμό παιδιών. Ο Νάκης πίστευε βαθιά ότι ο αθλητισμός είναι μεγάλο σχολείο και αποτελεί μια ανεκτίμητη προίκα για τα παιδιά. Ο βασικός στόχος  του υπήρξε ο υγιής αθλητισμός και εργάστηκε σκληρά για να το μεταδώσει τους αθλούμενους του. Καρπός των προσπαθειών του ήταν η συμμετοχή και οι κορυφαίες επιδόσεις παιδιών από τον σύλλογο που διακρίθηκαν  στην Εθνική Ομάδα.

Το 1987 ίδρυσε νέο αθλητικό σύλλογο με την επωνυμία “ΠΡΟΤΥΠΟΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΤΙΒΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ-ΤΟ ΒΕΛΟΣ”, που αφορούσε αποκλειστικά  μόνο αθλήματα του στίβου. Κύρια μέριμνα του συλλόγου ήταν η επαφή των νέων παιδιών με την αθλητική και την πρωταθλητική αγωγή. Ταυτόχρονα  καθιερώθηκε και η Αλεξάνδρεια  ως αθλητικό κέντρο.

Στη συνέχεια των πολυπληθών δράσεων του ο Νάκης υπήρξε ιδρυτής και πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Βέροιας, του πρώτου συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Αλεξάνδρειας, του συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών και διετέλεσε  Έφορος της Τοπικής Εφορίας Προσκόπων.

Ο  Νάκης έφυγε στις 29 Ιουλίου 2018 σε ηλικία 87 ετών, αφήνοντας ένα χαραγμένο μονοπάτι δράσης, αφοσίωσης, διαρκούς αγώνα και προσπάθειας.  Σφραγίδα ανεξίτηλη στις καρδιές όλων η αγάπη του για τους νέους ανθρώπους, που τους οδηγούσε σ’ένα πνευματικό και ηθικό δρόμο, τους μετέδιδε ελπίδα και σφυρηλατούσε τα όνειρα τους. Στη ζωή του ήταν θρονιασμένο το χαμόγελο και η ζέστη στην καρδιά του, που εξέπεμπε μόνο χαρά και φως στους ανθρώπους γύρω του. Ένα μεγάλο ευχαριστώ φαντάζει ελάχιστο για τον Νάκη. Μας κατακλύζει η  ουσιαστική ευγνωμοσύνη για τη γενναιοδωρία του, την αισιοδοξία και την ευεργετικότητα του.

Προσωπικά ήταν έντονη η επιθυμία μου να αποτίνω έναν φόρο τιμής (με αυτόν τον τρόπο) στον Νάκη. Κάθε φορά που  τον συναντούσα δεν παρέλειπα να μιλήσω λίγο παραπάνω μαζί του. Με συνέπαιρνε ο τρόπος που διηγούνταν το καθετί και η γλυκύτητα του χαρακτήρα του. Κάποιες φορές χωρίς να το γνωρίζουμε και χωρίς να μπορούμε να το αναγνωρίσουμε εγκαίρως από την ζωή μας περνάνε άνθρωποι με αναμφισβήτητες αρετές. Έναν τέτοιον είχα την τύχη να γνωρίσω και γω. Νιώθω ότι δημιουργώντας αυτή την ιστορία ο Νάκης, ο Νάκης μας είναι σα να ζει δύο φορές.

Ευχαριστώ θερμά την Βίκυ Γιοβανούδη για την φιλολογική επιμέλεια του κειμένου. 

Σκέψεις και λόγια για τον Νάκη

Τζίμης  Ρωσσάκης

ο κύριος Νάκης!

Είναι πολύ εύκολο να γράψεις μερικές αράδες από όλα αυτά που κατάφερε (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να κάνει όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας του στην πόλη μας ο κύριος Νάκης.

Το κάνει με εξαιρετική επιτυχία η στήλη και ο δαιμόνιος ρεπόρτερ της,  που μπόρεσε να ξετρυπώσει μοναδικό αρχειακό υλικό και να αναδείξει την πολυσχιδή παρουσία του στα αθλητικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα της ευρύτερης περιοχής μας.

Από την άλλη όμως θέλω να κάνω πάλι συγκινητικές αναφορές και να ανασύρω μνήμες και γεγονότα που θα χαροποιήσουν τους συνομηλίκους μου, θα χαμογελάσουν αρκετοί και οι περισσότεροι θα το διαβάζουν και δεν θα καταλαβαίνουν τι ακριβώς τους λέω.

Για αυτό δεν θα αναφερθώ σε τίποτε παλιό, σε καμία γλυκιά ή πικρή ανάμνηση, σε κανένα συμβάν που μπορεί και να σημάδεψε την αθλητική κυρίως ιστορία των ομάδων μας.

Θα μιλήσω για τον κύριο Νάκη στα νέα παιδιά, τα παιδιά των ομάδων, των ακαδημιών, των  σχολείων, του εθελοντισμού, στα παιδιά  που καθημερινά προσπαθούν και αγωνίζονται. Πορτοκαλί μπάλες και αυτοσχέδιες «ομάδες» που πηγαίναμε στα σχολικά πρωταθλήματα, είχαμε στα Γυμνάσια μας πριν το 1980,  και σήμερα έχουμε δυο οργανωμένα Σωματεία με δομή, με ακαδημίες, με σπουδαγμένους προπονητές και  γυμναστές.

Μάζεψε τα παιδιά (τότε παιδιά…) από τα τσιμέντα του 1^ου Γυμνασίου/Λυκείου και έφτιαξε την πρώτη οργανωμένη ομάδα μπάσκετ της περιοχής μας. από τότε μέχρι σήμερα, 41 χρόνια συμμετέχουμε αδιαλείπτως σε όλα τα αναπτυξιακά και εθνικά πρωταθλήματα.

Αγόρια και κορίτσια, άνδρες και γυναίκες. Το ίδιο ακριβώς και στο Volley  αλλά και στο Hand Ball.  Θέλετε να μετρήσετε πόσες και πόσοι συμμετείχαν τα χρόνια αυτά σε όλες τις ομάδες όλων των κατηγοριών ; Αφήστε το, θα ξημερώσουμε !

Το 1980 στο Εθνικό Στάδιο της Αλεξάνδρειας δεν υπήρχε στίβος, ούτε μια γραμμή, ένα κουλουάρ. Με την ανακατασκευή του τη χρονιά εκείνη  και την δημιουργία του πρώτου –τότε –στίβου με τρίμματα από τούβλα- κεραμίδια, οργανώθηκε η πρώτη ομάδα στίβου με συνεχή και αδιάλειπτη συμμετοχή σε όλα τα αναπτυξιακά και εθνικά πρωταθλήματα. Πάλι  κι εδώ αν μετρήσουμε πόσες και πόσους πέρασαν από τα τμήματα και μάλιστα πολλοί και με μεγάλες εθνικές επιτυχίες, πάλι θα βαρεθούμε να μετράμε !

Ξέραμε στην Αλεξάνδρεια του 1980 την ξιφασκία, το σκι, την πυγμαχία την πάλη;

Όποιοι ασχολιόντουσαν  μέχρι τότε με αυτά, ή περίεργους τους έλεγαν ή λεφτάδες. Κι όμως ο κύριος Νάκης δημιούργησε τμήματα σε ΟΛΑ αυτά τα καινούργια, εντυπωσιακά και ενδιαφέροντα αθλήματα!

Αν κάποιος σήμερα κάνει μια βόλτα και περάσει από το παλιό κλειστό, περάσει από το νέο (νεώτερο) κλειστό του 2^ου ΓΕΛ και μπει μέσα στο γήπεδο να δει το εντυπωσιακό νέο μπλε-ελεκτρίκ στίβο του Σταδίου μας, δει τα παιδιά και τους  νέους να αγωνίζονται, να φωνάζουν να ιδρώνουν, μη νομίσει πως όλα αυτά έγιναν εύκολα και χωρίς κόπο. Κάποιοι πρωτοπόροι ξεκίνησαν και πίστεψαν σε αυτό το όραμα.

Γιατί αν με ρωτήσετε «Τι είχε –τελικά – ο κύριος Νάκης που σας έκανε να τον θυμάστε μέχρι σήμερα ;»   θα έλεγα χωρίς περιστροφή : «ΟΡΑΜΑ» !

Αυτό που αν δεν το έχεις, δεν μπορείς να πάς πουθενά ! Μένεις να γυρνάς γύρω από τον εαυτό σου εκεί κολλημένος.

Και λάσπη για να «κολλήσουμε» έχουμε πολύ στα μέρη μας. Βρέξει –δε βρέξει !!

Νίκος Καστανάς

Ο κυρ Νάκης ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε τα αθλητικά δρώμενα στην πόλη της Αλεξάνδρειας. Έδωσε στα παιδιά της γενιάς μου τη δυνατότητα να γνωρίσουν όλα τα αθλήματα εκτός του ποδοσφαίρου που μέχρι τότε ήταν η μόνη μας επιλογή. Δίπλα σε όλα τα τμήματα του ΑΛΚΕΤΑ μας στήριζε και μας ενέπνεε. Τον ευχαριστώ γιατί ήταν η αιτία, μαζί με τον γιό του Νίκο, να κάνω τον αθλητισμό τρόπο ζωής και ν’ ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτόν.

Νικος Τριανταφυλλόπουλος.

Τον κύριο Νάκη τον γνώρισα στους προσκόπους τον Οκτώβρη του 1974 και αργότερα συμμετείχα στους αθλητικούς συλλόγους,που προέδρευε τη δεκαετία του 80. Ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια και δημιουργικότητα. Ήταν οργανωτικός, μεθοδικός και πάντα φρόντιζε για το καλό των νέων της Αλεξάνδρειας. Η φυσιογνωμία του κυρίου Νάκη αποτελεί σταθμό στην ιστορία της πόλης.

Επιμέλεια:

Γιώργος Θεοδωρίδης