ΤΟΠΙΚΑ posted by

Η εορτή των Οσίων Διονυσίου και Μητροφάνους στη Φυτειά Ημαθίας

Η εορτή των Οσίων Διονυσίου και Μητροφάνους στη Φυτειά Ημαθίας

Την Τετάρτη 9 Ιουλίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου και των Οσίων Διονυσίου του Ρήτορος και Μητροφάνους στη Φυτειά Ημαθίας.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελέημων τέλεσε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού γέροντος του, Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κυρού Παντελεήμονος του Β΄, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 22 ετών από την κοίμηση του (9 Ιουλίου 2003).

Παράλληλα, με την ευκαιρία της εορτής των Οσίων Διονυσίου και Μητροφάνους, ο Ποιμενάρχης μας κ. Παντελέημων δεν λησμόνησε να τελέσει μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των Μικραγιαννανιτών Νικηφόρου Αρχιερέως, Διονυσίου και Μητροφάνους των Ιερομονάχων και Αβιμέλεχ, Σπυρίδωνος και Παντελεήμονος των μοναχών.

Δείτε εικόνες του Κοσμά Καραγιάννη:

Ο Σεβασμιώτατος κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε χαρακτηριστικά: «Καί νῦν ἐν τῇ ἀΰλῳ τελε­τουρ­γίᾳ τῶν ὑπερ­κο­σμίων κοινωνοῦντες μυήσεων τόν Θεόν ἡμῖν ἱλεώσα­σθε, Διονύσιε ἱε­ρώτατε καί Μη­τρό­­­φα­νες θεόφρον, πρός σω­τη­­­ρί­αν τῶν ψυχῶν ἡ­μῶν».

Ἑορτάζoυμε σήμερα τήν κοι­νή ἑορτή δύο ὁσίων καί θεοφόρων πα­τέρων πού ἔζησαν μαζί στήν ἔ­ρημο τοῦ ἁγίου Ὄ­ρους, στή Σκήτη τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης, πού ἀ­σκή­­τευσαν μαζί, πού προ­σευχή­θη­καν μαζί,  πού ἀνέβηκαν μέ τόν πνευματικό τους ἀγώ­να τήν κλί­­­μακα τῆς ἁγιό­τη­τος καί ἔφθασαν μέχρι τόν οὐρανό, ὅπου τώρα ἀ­πο­­­λαμβάνουν τή χαρά τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τή διαρ­κῆ  κοινω­νία μέ τόν Θεό.

Καί οἱ δύο αὐτοί ἅγιοι δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τόν ὅσιο Διονύσιο τόν ρή­το­­ρα καί τόν μαθητή του, τόν ὅσιο Μητρο­φά­νη, τούς ὁποίους τιμᾶ ἰδιαιτέρως ἡ ἐνορία σας.

Πῶς ὅμως κατόρθω­σαν οἱ δύο αὐτοί ὅσιοι καί θεοφόροι πατέρες νά κατακτήσουν τήν ἁγι­­ότητα, ὥστε νά τι­μῶ­­νται καί νά δο­ξά­ζο­νται καί ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τούς ἀνθρώ­πους;

Τό κατόρθωσαν μέ τήν προσ­πά­­θειά τους νά ὁμοιά­σουν στόν Θεό. Νά ἀπε­λευθερωθοῦν, δηλαδή, ἀπό ὅ,τι τούς χώριζε ἀπό Ἐκεῖνον, καί νά τόν προσεγγίσουν, ὥστε νά γί­νουν ἀποδέκτες τῆς χάριτός του καί ἔμ­ψυχα σκηνώματα τῆς πα­ρου­σίας του.

Καί καθώς αὐτό πού χω­ρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό εἶναι ἡ ἁ­μαρ­τία καί ὅ,τι σχετί­ζεται μέ τήν ἁμαρτία, οἱ δύο ὅσιοι ἀγωνίσθη­καν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τόν «πα­λαιό ἄν­θρω­πο», νά ἀπαλλα­γοῦν ἀπό κάθε πράξη, ἐπιθυμία καί σκέ­ψη πού δέν ἦταν ἀπόλυτα σύμ­φω­νες μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσουν μία ζωή ἐναρμονισμένη μέ τίς ἐντολές του, μία ζωή ἀφιερω­μένη σ᾽ Αὐ­τόν, μία ζωή τῆς ὁ­ποίας κύ­ριος καί πρω­ταρ­­χι­κός στόχος ἦταν ἡ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ.

Κάποιοι ἐνδε­χο­μένως σκέ­πτονται ὅτι αὐτή ἡ προσπάθεια καί ὁ ἀγώ­νας τῶν ἁ­γίων εἶναι κά­­τι πού δέν ἀφορᾶ τούς ἀνθρώ­πους πού ζοῦν μέσα στόν κό­σμο, ἀλλά μόνο τούς μο­να­χούς καί τούς ἀσκη­τές.

Κάποιοι ἴσως πιστεύ­ουν ὅτι ἡ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ εἶναι κάτι ἀδύ­νατο καί ἀνέφικτο γιά τούς ἀνθρώπους στόν κόσμο.

Ὅσοι ὅμως συμμερί­ζο­νται αὐτές τίς ἀπό­ψεις πλανῶνται, διότι ἡ ἀρε­τή καί ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι προνόμιο τῶν μο­να­χῶν οὔτε ὑπο­χρέ­­ωση μόνον ἐκείνων, ἀπό τήν ὁποία ἀπαλ­λάσ­­­σο­νται οἱ λοιποί χρι­­στια­νοί.

Ἡ ὁμοίωση μέ τόν Θεό εἶναι κοι­νός στόχος ὅ­λων τῶν ἀνθρώπων, εἶ­ναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ σύμ­φυτη μέ τήν ὕπαρξή μας καί ἰσχύει γιά ὅ­λους μας ἀνεξαιρέτως, καθώς ὁ Θεός μᾶς ἔ­πλα­­σε «κατ᾽εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσίν» του.

Καί σ᾽ αὐτόν τόν ἀγώ­να γιά νά ὁμοιάσουμε μέ τόν Θεό σημαντική βοήθεια μᾶς προσφέ­ρουν οἱ ἅγιοί μας, ἀφε­νός μέ τίς πρεσβεῖες τους καί ἀφετέρου μέ τό παράδειγμα τῆς ζω­ῆς τους. Γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει κα­θιερώσει τήν τι­μή τῶν ἁγίων, γιά νά μᾶς θυ­­μί­ζει ποιός εἶναι ὁ τελικός προορι­σμός μας, καί νά μᾶς δείχνει τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ σ᾽ αὐτόν.

Αὐτά μᾶς ὑπενθυμίζει καί μᾶς διδά­σκει σήμε­ρα καί μέ τό παρά­δειγ­μα τῆς ζωῆς τῶν δύο ἑορτα­ζομένων ὁσίων, τοῦ ὁσίου Διο­νυ­σίου τοῦ ρήτορος καί τοῦ ὁσίου Μητροφάνους, οἱ ὁποῖοι δέν ἀπο­τε­λοῦν πρότυπο μόνο γιά τούς μονα­χούς καί τούς ἀ­σκη­τ­ές, ἀλλά καί γιά ὅ­λους ἐμᾶς πού ζοῦμε στόν κόσμο, ἀλλά ἐπι­διώ­κουμε τόν ἴδιο στό­χ­ο μέ ἐκείνους, δηλαδή τόν ἁγιασμό καί τή σω­τηρία τῶν ψυ­χῶν μας.

Δέν ἔχει σημασία ἄν ἐμεῖς ζοῦμε στόν κό­σμο. Ἔχουμε χρέος νά ἀπο­μα­κρυνθοῦμε ἀπό τήν κοσμική νοοτροπία, ἀπό τίς ἐπιθυμίες τοῦ κόσμου καί ἀπό τίς συνή­θειες τοῦ κόσμου πού μᾶς ἐμποδίζουν νά πλησιάσουμε τόν Θεό.

Ἔχουμε χρέος νά ἀπο­μακρυν­θοῦμε ἀπό τόν κόσμο, διότι ὁ κό­σμος εἶναι τό ἕρμα ἐκεῖ­νο, τό ὁποῖο δυσ­κο­λεύει τήν ἀνάβασή μας πρός τόν Θεό. Νά ἀπο­μακρυν­θοῦμε ἀπό τόν κόσμο, διότι τά φῶ­τα τοῦ κό­σμου, ἄν καί τε­χνητά καί παρο­δικά, συσκοτί­ζουν τόν ὁρίζο­ντα τῆς ψυχῆς μας καί ἀπο­μα­κρύ­νουν τό φῶς τοῦ Θεοῦ ἀπό αὐτήν.

Γιά νά τό ἐπιτύχουμε ὅμως αὐτό χρειάζεται δι­αρ­­­κής προσπάθεια· χρει­­­ά­­ζεται συνε­χής ἀγώνας γιά νά μήν μᾶς ἀπα­σχολεῖ ὁ κό­σμος, ὅπως καί ἐάν ἐμ­φανίζεται στόν καθέ­να μας. Νά μήν ἀποσπᾶ τήν προσοχή μας ἀπό τά νοήματα τοῦ Χρι­στοῦ. Νά μήν διεκδικεῖ τήν ἀγά­πη μας ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Χρειάζεται ὅμως καί κά­τι ἀκόμη: χρειάζεται ἀγώνας γιά νά πλη­σιά­σουμε τόν Θεό. Γιά νά με­τατρέ­ψου­με τήν ἀπο­μάκρυνσή μας ἀπό τόν κόσμο σέ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ, προσέγγιση πού ἐπιτυγχά­νεται μέ τή μελέτη καί τήν ἐ­φαρ­­μογή τῶν ἐν­το­λῶν του, μέ τήν ἐπι­κοινω­νία διά τῆς προ­σευ­χῆς, μέ τήν ἑνό­τητα διά τῆς μετοχῆς μας στή χάρη τῶν μυστη­ρί­ων.

Ἄς ἀποφασίσουμε, λοιπόν, νά κάνουμε αὐτή τήν προσπάθεια, καί εὔ­χομαι διά πρεσ­βειῶν τῶν ἑορτα­ζο­μέ­νων ἁγί­ων, τῶν ὁσίων Διονυσίου τοῦ ρήτορος καί Μη­τρο­φά­νους, νά ἐπι­τύ­χουμε τόν στό­χο μας καί νά φθά­σουμε καί ἐμεῖς, ἐκεῖ ὅπου οἱ δύο ὅσιοι μᾶς περιμένουν, στή βασι­λεία τῶν οὐρα­­νῶν.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *