Γράφει ο Γιάννης Μοσχόπουλος
Οι κλασικοί ιστορικοί θεωρούν ότι ένα άμεσο επακόλουθο των σκληρών συνθηκών στα πρώτα χρόνια της υποτέλειας ήταν και η εμφάνιση των κλεφτών και του φαινομένου της ληστείας.
Χαρακτηριστικά έγραψε ο Άγγλος περιηγητής David Urquhart:
«[…] Ο πληθυσμός της Τουρκίας σιχαίνεται τις καταχρήσεις του τοπικού διοικητή, είτε πρόκειται για τον πασά της επαρχίας, είτε για τον αγά του χωριού. […] Ο αγρότης σε ανώμαλες καταστάσεις ή κάτω από ένα τυραννίσκο, αλυσσοδεμένος με τους οικογενειακούς του δεσμούς (από την ευθύνη των συγγενών και των ομοχωρίων για τη συμπεριφορά του), υπομένει το μόχθο και πληρώνει […], ωσότου κάποια υπερβολική προσβολή, που ξεχειλίζει το ποτήρι, σπάζει όλα τα δεσμά μονομιάς. Φεύγει στα βουνά, κατατάσσεται σε κάποιον από τους καπετάνιους ως αρματολός ή εντάσσεται σε κάποιο πιο ταπεινό απόσπασμα κακοποιών και με […] κάπα, με πιστόλες στη ζώνη και τουφέκι στον ώμο, παρουσιάζει την πιο μεγάλη αντίθεση μ’ εκείνο που ήταν μέχρι τότε. Το ήμερο υποτακτικό «υποζύγιο» γίνεται ο λύκος της πεδιάδας και το όρνεο των βουνών».
Οι ένοπλες επιθέσεις των κλεφτών, οι ληστείες, οι απαγωγές ατόμων, οι κλοπές ζώων, οι ληστρικές επιθέσεις σε εμπορικά καραβάνια, οι απειλές για κάψιμο κονακιών, αποθηκευτικών εγκαταστάσεων ή θυμωνιών σιταριών ήταν τα συνήθη μέσα πίεσης, ώστε να αποσπάσουν χρήματα ή λύτρα από τους οικονομικά ισχυρούς Οθωμανούς ιδιοκτήτες, αλλά και από κάποιους εύπορους χριστιανούς.
Με τα χρόνια τα βουνά των Πιερίων, του Ολύμπου και του Βέρμιου μεταβλήθηκαν σε ελεύθερα καταφύγια των ανυπότακτων τέκνων της πατρίδας, αλλά και των αδικηθέντων Ρωμιών.
Οι τιμαριούχοι ως ελάχιστο μέτρο ατομικής προστασίας αναγκάστηκαν να οικοδομήσουν ισχυρά καταλύματα, κονάκια και πυργόσπιτα, για να εξασφαλίσουν την ασφαλή διαμονή των ιδίων ή του προσωπικού τους στον κάμπο, καθώς και εγκαταστάσεων για τη επαρκή φύλαξη των ζώων και της παραγωγής τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ
Αφήστε μια απάντηση