Μαμά ΒΕΤΑ: Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Καλή σας ημέρα, φίλες και φίλοι μου.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα θέμα, που, κατά τη γνώμη μου, έχει αρχίσει να παίρνει άσχημες διαστάσεις.

Κι εμείς, αντί να προσπαθούμε να το διορθώσουμε, το επικροτούμε κιόλας.

Έχετε δει τελευταία στο internet, τι βιντεάκια προβάλλονται;

Έχετε καταλάβει πως όλα τα παιδιά άρχισαν να θεωρούν φυσικό το να ανεβάζουν στο YouTube οτιδήποτε τα κατέβει;

Έχετε αντιληφθεί ότι πολλά από τα παιδιά τα ρωτάς «τι θέλεις, παιδί μου, να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» και σου απαντάνε «you tuber»;

Και δώστου να βλέπεις εννιάχρονα και δεκάχρονα να κατακλύζουν το διαδίκτυο με βίντεο, που άλλοτε δίνουν συμβουλές ομορφιάς, και άλλοτε διακωμωδούν καθημερινές καταστάσεις και γεγονότα.

Ή τουλάχιστον νομίζουν ότι αυτό κάνουν.

Γιατί στην ουσία το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται αντικείμενο χλευασμού.

Βέβαια, θα μου πεις, είναι εύκολο επάγγελμα, προσοδοφόρο, αν καταφέρεις και πιάσεις την καλή, και δεν χρειάζεται και πολύ διάβασμα.

Να, βρε αδερφέ, ίσα ίσα να μπορείς να αρθρώσεις δυο κουβέντες…

Να καταφέρνεις να βγάζεις γέλιο…

Άντε να λες και καμιά εξυπνάδα που και που.

Να φανταστείς, πως γλυτώνεις και το μεγάλο βραχνά των μαθητών, τις πανελλήνιες.

Λίγο το ‘χεις;

Γι’ αυτό, λοιπόν, τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε;

You tubers, τι άλλο;

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς στα παιδιά.

Αυτά παιδιά είναι και σαν παιδιά θα σκέφτονται.

Το πρόβλημα είμαστε εμείς οι μεγάλοι, που, όχι μόνο τραβάμε τα βίντεο και τα ανεβάζουμε στο Facebook, καμαρώνουμε κιόλας.

Τα βλέπουμε και λέμε «Μα τι έξυπνα παιδιά που έχω εγώ, καλέ. Φτου τους να μην τα ματιάσω».

Και σου έρχεται το παιδί και σου ζαβλακώνεται από το πολύ το internet…

Βλέπεις να μη νοιάζεται για κανέναν και για τίποτα…

Έχει φορτώσει τα μαθήματα στον κόκορα, αμάν κι αυτός ο δόλιος τι σηκώνει τόσα χρόνια…

Βγάζει μια νευρικότητα, ή και βιαιότητα ακόμα, κι εσύ το αποδίδεις στην εφηβεία…

Για να το καταλάβεις όταν θα είναι πια πολύ αργά.

Αλλά θα μου πεις, αυτό έβλεπε το παιδί, κι αυτό έκανε.

Έβλεπε τους γονείς αφοσιωμένους σε μια οθόνη και τους μιμούνταν.

Άλλωστε αυτό τους βόλευε, για να μην έχουν φασαρία και φωνές στο κεφάλι τους.

Είχαν και τα παιδιά στο σπίτι, άρα ασφαλή…

Λέμε τώρα…

Κι όλα καλά;

Αμ δε που είναι όλα καλά.

Όλα κακά, στραβά κι ανάποδα είναι.

Κι αν δεν το συνειδητοποιήσουμε όσο είναι καιρός εμείς οι γονείς, τότε έχουμε χαμένο το παιχνίδι.

Και δεν πρόκειται για μια απλή παρτίδα σκάκι.

Πρόκειται για τα παιδιά μας και το μέλλον τους.

Την ψυχική τους υγεία.

Την σωστή τους διαπαιδαγώγηση.

Τον ορθό τρόπο σκέψης τους.

Το σεβασμό σε αρχές, αξίες και θεσμούς.

Αλλά ξέχασα, βρε.

Όσοι πιστεύουν σε αυτά είναι παλιομοδίτες, παλιοχωριάτες και χαμηλού επιπέδου άνθρωποι.

Ζουν πίσω από τον κόσμο και θέλουν να κάνουν τα παιδιά τους «θεούσες» και «φλώρους».

Είδαμε και τους «Προχώ».

Κινητό στην Πρώτη Δημοτικού…

Tablet στη Δευτέρα…

Υπολογιστή στην Τρίτη…

Και αποβολές στο Γυμνάσιο.

Το Λύκειο;

Χλωμό.

Έτσι!

Κι εσύ που δεν ακολούθησες αυτή τη σειρά, είσαι εκτός εποχής.

Σωστά;

Τέλος πάντων, το σωστό για το παιδί του το ξέρει ο καθένας μόνος του.

Απλά, ας μην επαναπαυόμαστε, λέω εγώ.

Ας έχουν γνώση οι φύλακες.

Δεν είναι κακό.

Είναι;

Φιλιά πολλά, μέχρι την επόμενη φορά!

Κείμενο:

Ελισάβετ Δελιοπούλου