Γράφει η Γιώτα Παπαδοπούλου*
Στις 8 Μαρτίου του 1857 εργάτριες στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στη Ν. Υόρκη οργάνωσαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για να απαλλαχτούν από το βάναυσο ωράριο των 16 ωρών εργασίας ημερησίως και απαίτησαν την εξίσωση των μισθών τους με εκείνους των ανδρών.
Η Ημέρα της γυναίκας κατάφερε να διεθνοποιηθεί το 1910 κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς Συνδιάσκεψης των Σοσιαλιστριών γυναικών Κοπεγχάγης κατόπιν της πρότασης της αγωνίστριας του Εργατικού Κινήματος Κλάρα Τσετσκιν,επίσης ένα από τα βασικά αιτήματα εκείνης της συνδιάσκεψης εκτός από την ισότητα που προέβαλαν των δυο φύλων ήταν και το δικαίωμα ψήφου των γυναικών αφού μέχρι τότε η ψήφος ήταν καθαρά ανδρική υπόθεση.
Η πρώτη απεργία στη χώρα μας έγινε στις 13 Απριλίου 1892 από τις υφάντριες του εργοστασίου των αδελφών Ρετσίνα στον Πειραιά όταν τους ανακοινώθηκε η μείωση των μισθών τους κατά 20%,τότε εντελώς αυθόρμητα κατέβηκαν σε απεργία και διεκδίκησαν τους ίδιους μισθούς με εκείνους των αντρών καθώς οι αμοιβές τους ως τότε κυμαίνονταν στο μισό.
Στις 28 Μαΐου 1952 ψηφίστηκε ο νόμος που παραχωρούσε το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις γυναίκες, έτσι στις 19 Φεβρουαρίου 1956 οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά σε βουλευτικές εκλογές.
Οι πρώτες γυναίκες που κέρδισαν την είσοδό τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ήταν η Λίνα Τσαλδάρη από την ΕΡΕ, η οποία κατέλαβε τη θέση της πρώτης γυναίκας Υπουργού Κοινωνικής Πρόνοιας και η Βάσω Θανασέκου της Δημοκρατικής Ένωσης.
Το 1975 κατοχυρώθηκε επισήμως από το Ελληνικό Σύνταγμα η ισότητα των δύο φύλων.
Σίγουρα όλα τα παραπάνω άλλαξαν κατά πολύ τη ζωή της γυναίκας αλλά αν το καλοσκεφτούμε, για ποιο λόγο έπρεπε να αγωνιστούν οι γυναίκες για κάτι που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο από τη στιγμή της γέννησής τους;
Όλοι είμαστε άνθρωποι,μεγαλώνουμε με τον ίδιο τρόπο στην μήτρα της μητέρας μας,έτσι το όρισε ο θεός και ξαφνικά όταν ερχόμαστε στον κόσμο που ορίζετε από ανθρώπινες δυνάμεις και εξουσίες, διαχωρίζονται τα δικαιώματα ενός πλάσματος, ανάλογα αν είναι αγόρι ή κορίτσι.
Σε αυτό το σημείο υπάρχει ένα πρόβλημα που η λύση του είναι απλή: Όπως γνωρίζουμε από πολύ παλιά οι μητέρες ήταν εκείνες που ήταν στην πλειοψηφία υπεύθυνες για την ανατροφή των παιδιών τους,με αποτέλεσμα η πλειοψηφία να περάσει στις γενιές που τις διαδέχτηκαν τις ίδιες αντιλήψεις με τις οποίες μεγάλωσαν οι ίδιες.
Ήταν τόσο βαθιά ριζωμένες μέσα τους και τόσο καλά χτισμένες, που η συνήθεια να αποδέχονται τα περιορισμένα δικαιώματα του φύλου τους δεν τους επέτρεπε να σκεφτούν ότι εκείνες ήταν οι κατάλληλοι άνθρωποι,αφού η ανατροφή των παιδιών τους έδινε τη δυνατότητα, να διδάξουν στα παιδιά τους την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων διαφορετικού φύλου. Βέβαια δεν ήταν πάντα τόσο εύκολο όσο σήμερα,αφού οι ανισότητα καλλιεργούνταν από την ίδια την κοινωνία,από τους άντρες της οικογένειας και πολλές φορές από τις ίδιες τις μητέρες
Ψάχνοντας πληροφορίες για αυτό το άρθρο ένιωσα για πολλοστή φορά τυχερή που ζω σε μία από τις χώρες της Δύσης καθώς ανακάλυψα ότι οι διακρίσεις και η βία κατά των κοριτσιών σε διάφορα μέρη του κόσμου ώθησαν τον ΟΗΕ να ανακηρύξει την 11 Οκτωβρίου ως διεθνή Ημέρα του κοριτσιού.
Σίγουρα και εσύ γνωρίζεις κάποιες άλλες διεθνείς μέρες που έχουν συμβολικό χαρακτήρα και υποστηρίζουν κάποια από τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά εδώ μιλάει για μικρά κορίτσια που απροστάτευτα βρίσκονται και ζουν σε άθλιες συνθήκες χωρίς τα βασικά δικαιώματα που έχει ο κάθε άνθρωπος.
Σε όλο τον κόσμο,σχεδόν 1 στα 4 κορίτσια ηλικίας 15-19 ετών δεν απασχολούνται στην εκπαίδευση ούτε στην κατάρτιση σε σύγκριση με το 1-10 αγόρια της ίδιας ηλικίας .
Μια στατιστική εκτιμά ότι ως το τέλος του 2021, περίπου 435 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες θα ζουν με λιγότερα από 1,90 δολάρια την ημέρα.
1 στις 3 γυναίκες παγκοσμίως έχουν υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία,ενώ οι έρευνες μετά το ξέσπασμα του COVID-19 δείχνουν ότι η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών και ιδιαίτερα η ενδοοικογενειακή βία, έχει αυξηθεί σημαντικά.
Τουλάχιστον το 60% των Χωρών εξακολουθεί να θέτει εμπόδια στα δικαιώματα των θυγατέρων να κληρονομούν γη και άλλα περιουσιακά στοιχεία, είτε με νόμο είτε στην πράξη.
Αυτά και αν ψάξουμε θα βρούμε και άλλα πολλά στατιστικά στοιχεία που θα αποδεικνύουν ότι η 8 Μαρτίου ορίστηκε ως μέρα μνήμης των θυσιών και των επιτευγμάτων των γυναικών,και ο δρόμος είναι μάλλον μακρύς στη διεκδίκηση αφού το ιδανικό θα ήταν στο τέλος του δρόμου οι γυναίκες να αντιμετωπίζονται σαν άνθρωποι με ίσα δικαιώματα.
Οι ρόλοι της γυναίκας πολλοί και σημαντικοί όπως και ξεχωριστοί,αφού εκείνη επέλεξε ο θεός για να κυοφορεί κάθε νέα ζωή και να την εναποθέτει στον κόσμο τούτο, να τρέφει το παιδί της με το μοναδικό χάρισμα του θηλασμού,να το μεγαλώνει μέρα με τη μέρα με την αγάπη της,να του συμπαραστέκεται και να το στηρίζει με τη μοναδική δύναμή της,να το παρηγορεί και να χτίζει τον χαρακτήρα του με την ανεξάντλητη τρυφερότητά της.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να απευθυνθώ με την ευκαιρία που μου δίνετε μέσα από αυτό το άρθρο, σε όλες τις γυναίκες που είναι εξ΄ολοκλήρου νοικοκυρές και μητέρες για να σας στείλω τον θαυμασμό μου και παράλληλα να σας πω ότι αυτό που κάνετε είναι αξιόλογο και πολύ δύσκολο,παρόλο που το λέω σε κάθε ευκαιρία όταν συζητάω στη δουλειά μου με γυναίκες που δεν εργάζονται.
Φαντάσου τη ζωή σου χωρίς την ηρωίδα μαμά που φροντίζει το παιδί ή τη γιαγιά που αναλαμβάνει το εγγόνι της,και οι δυο αφιερώνουν πολλά χρόνια από τη ζωή τους,και ενώ όλοι διαβάζουμε συνήθως για τα επιτεύγματα μεγάλων γυναικών,τις βραβεύσεις και τις σημαντικές κατακτήσεις, ξεχνάμε να κοιτάξουμε δίπλα μας τον άνθρωπο που αξίζει τον θαυμασμό μας για όλα αυτά τα αυτονόητα που αθόρυβα κάνει καθημερινά,χωρίς αμοιβή,χωρίς δημοσιότητα,χωρίς να περιμένει έπαινο.
Εγώ αυτή τη γυναίκα σέβομαι και αγαπώ πιο πολύ από όλες μας.
* Η Γιώτα Παπαδοπούλου διατηρεί κομμωτήριο στην πόλη της Αλεξάνδρειας από το 1991. Θα το συναντήσετε στον πεζόδρομο στην οδό Εθν. Αντίστασης 32
Αφήστε μια απάντηση