Γράφει ο Γρηγόρης Γιοβανόπουλος
Είναι βέβαιο πως η Ελλάδα έπρεπε και πρέπει βέβαια να καλλιεργεί όσο το δυνατόν καλύτερες σχέσεις με τις γειτονικές χώρες. Με τις περισσότερες χώρες της μεσογειακής μας «γειτονιάς» η πατρίδα μας έχει άριστες σχέσεις. Οι χώρες της Βόρειας Αφρικής αλλά και της ανατολικής Μεσογείου είναι φιλικές προς την Ελλάδα χάρη και στην ευφυή πολιτική του μεγάλου Ανδρέα Παπανδρέου τη δεκαετία του ’80. Με την Ιταλία παρόλη την περιπέτεια του ’40 οι σχέσεις μας είναι άριστες. Ας μην ξεχνάμε το ρόλο που έπαιξε ο Πρωθυπουργός Ρέντσι τις ταραγμένες και επικίνδυνες μέρες του Καλοκαιριού του 2015 (τότε που κάποιοι μαθητευόμενοι μάγοι βάλθηκαν να καταστρέψουν ότι δημιούργησε ο ελληνικός λαός μετά τον πόλεμο με την ευρωπαϊκή οικογένεια , τάζοντας φιλίες με λατινοαμερικάνικες χώρες , συμπαθείς βέβαια , αλλά φτωχές και βέβαια πολύ μακρινές).
Με τη Βουλγαρία παρότι πάντα υπήρχε ένα βεβαρημένο ιστορικό παρελθόν οι σχέσεις φιλίας και συνεργασίας είναι επίσης άριστες (στην κρίση του ’87 με το Σισμίκ η Βουλγαρία μετά από πρωτοβουλίες της ελληνικής Κυβέρνησης στήριξε την Ελλάδα).
Η Τουρκία βέβαια είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας στην περιοχή είτε για οικονομικούς , γεωπολιτικούς , ιστορικούς λόγους , είτε λόγω της ασιατικής νοοτροπίας της στέπας που εντέχνως καλλιεργείται σ’ αυτό το λαό από την πολιτική και στρατιωτική του ελίτ, είτε λόγω της ανασφάλειας του Προέδρου Ερντογάν. Ο τουρκικός λαός βέβαια θα μπορούσε να είναι πολύ κοντά στον ελληνικό γιατί υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να μας ενώνουν , πράγματα που καλύτερα είναι να μην αναλυθούν στο παρόν άρθρο.
Με την Αλβανία υπάρχει μια ιδιαίτερη περίπτωση καθώς εκεί κατοικεί η ελληνική «εθνική’ μειονότητα και η χώρα έζησε την αλήστου μνήμης εποχή του κομμουνιστικού απομονωτισμού . Ιστορικοί δεσμοί αλλά και δεσμοί αίματος συνδέουν τους Έλληνες και τους Αλβανούς. Από την προεπαναστατική εποχή υπάρχουν οι προσπάθειες για ίδρυση Ελληνοαλβανικού κράτους με τις προτάσεις του Κολοκοτρώνη και του Αλή Φαρμάκη από το Λάλα της Πελοποννήσου προς τον ίδιο το Ναπολέοντα. Αργότερα ο περίφημος Ισμαήλ Κεμάλ επικοινωνούσε για χρόνια με Έλληνες πολιτικούς με φλογερά φιλελληνικά κείμενα , προτού κηρύξει την Αλβανική ανεξαρτησία (1913). Σημαντικό θέμα που απομακρύνει Έλληνες και Αλβανούς είναι το ζήτημα της Τσαμουριάς και φυσικά το ζήτημα των νεκρών του πολέμου 1940-41, όπως και άλλα κυρίως δευτερεύοντα ζητήματα. Υπάρχει βέβαια τα τελευταία χρόνια μια προσπάθεια της Τουρκίας να αναθερμάνει τις καλές σχέσεις που είχε με τους Αλβανούς την περίοδο της Τουρκοκρατίας , τότε που τους χρησιμοποιούσε ως μισθοφόρους στο στρατό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και που όταν δεν τους χρειαζόταν μπορούσε εύκολα να τους ξεκάνει όπως έκανε το 1779 με τον Χασάν Πασά Τζεζάερλη και την πυραμίδα των 4.000 Αλβανικών κεφαλών στην Τριπολιτσά.
Σίγουρα η Ελλάδα δεν πρέπει να μείνει αδρανής , αλλά θα πρέπει να εξομαλύνει τις ελληνοαλβανικές σχέσεις καθώς αρκετές χιλιάδες Αλβανών ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα , αρκετοί ζητούν την Ελληνική ιθαγένεια και η νέα γενιά τους εντάσσεται άνετα μέσω και της εκπαίδευσης στην ελληνική κοινωνία.
Οι αλβανοί είναι ένας περήφανος και γενναίος λαός που πάντα είχε σχέσεις αίματος με τον Ελληνισμό.
Ελπίζω όμως στο όνομα της εξομάλυνσης των σχέσεων να μην «χαρίσουμε» το Μέγα Αλέξανδρο στους Αλβανούς όπως διατείνεται ευθαρσώς πρώην πρωτοκλασάτος Υπουργός , ο οποίος δήλωσε με μεγάλη σιγουριά αλλά και αυτοπεποίθηση πως ο μεγάλος αυτός Έλληνας ήρωας είναι Αλβανός από την πλευρά της μητέρας του και πως θα πρέπει οι γείτονες να τον διεκδικήσουν. Είπε βέβαια πως τότε (4ος αιώνας) Δεν υπήρχαν Έλληνες , ούτε Αλβανοί , ούτε Σλάβοι κ.τ.λ. Αλβανοί βέβαια δεν υπήρχαν , υπήρχαν Ιλλυριοί, οι Σλάβοι θα εμφανιστούν τον 7ο αιώνα μ.Χ. αλλά Έλληνες υπήρχαν και συνιστώ στον πρώην Υπουργό να διαβάσει τον Ισοκράτη για να δει τι συμβουλές απευθύνει προς το Φίλιππο, όπως και τον Αρριανό για να μάθει την αφιέρωση που έκανε ο Αλέξανδρος όταν μετά τη μάχη του Γρανικού έστειλε στην ακρόπολη των Αθηνών τριακόσιες περσικές πανοπλίες. Αλλά δεν πρέπει να ξεφύγουμε άλλο , σε μελλοντικό κείμενο θα αναλυθούν τα επιχειρήματα περί της αλβανικής καταγωγής του Μ. Αλεξάνδρου αλλά και ηρώων της ελληνικής παλιγγενεσίας.
Το ζήτημα όμως του ονόματος της Δημοκρατίας που προέκυψε στα Βόρεια σύνορά μας μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1991 είναι ένα μεγάλο και δισεπίλυτο πρόβλημα και εντάσσεται στο Μακεδονικό ζήτημα που είναι μια (τελευταία ίσως) φάση του «Ανατολικού ζητήματος» που αφορούσε την κλονιζόμενη Οθωμανική αυτοκρατορία.
Για λόγους οικονομίας δεν θα αναλύσουμε εδώ διεξοδικά το πώς και από ποιους ξεκίνησε το «μακεδονικό ζήτημα», αλλά θα εξετάσουμε την κατάσταση που δημιουργήθηκε στις μέρες μας καθώς η ελληνική κυβέρνηση και η Κυβέρνηση των Σκοπίων υπό τον (Σοσιαλιστή) Ζόραν Ζάεφ φαίνεται να έχουν συμφωνήσει να δώσουν μια λύση στο πρόβλημα ονομάζοντας τα Σκόπια Severna Makedonija και αναγνωρίζοντας «μακεδονική» ιθαγένεια και «μακεδονική» γλώσσα.
Αφού μάλλον η συμφωνία ήταν έτοιμη ανέλαβαν τα «παπαγαλάκια» να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη και να δημιουργήσουν προβλήματα στο εσωτερικό των άλλων κομμάτων . Μια σατανικά στημένη παγίδα που φαίνεται αρχικά να αποδίδει παρόλο που αυτό το μεγάλο εθνικό θέμα θα έπρεπε να είναι παράγοντας ενότητας και όχι παράγοντας διχασμού του Έθνους. Έτσι ακούμε για τον μεγάλο κίνδυνο διείσδυσης της Τουρκίας στη γειτονική χώρα , λες και αυτή δεν μπορεί να γίνει μετά τη συμφωνία, για αποσταθεροποίηση της FYROM και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα επιχειρήματα λες και οι Έλληνες δεν θέλουν να λυθεί αυτό το πρόβλημα. Οι Έλληνες δεν θέλουν τον σφετερισμό του ιστορικού παρελθόντος της Μακεδονίας που επιχειρήθηκε τα προηγούμενα χρόνια από την Κυβέρνηση του VMRO του Ν. Γκρούεφσκι. Δεν συμφωνούν ότι υπάρχει «μακεδονικό» έθνος ή «μακεδονική» γλώσσα .
Όμως παρόλες τις διαφωνίες οι Έλληνες και μάλιστα οι Βορειοελλαδίτες δεν τρέφουν εχθρικά αισθήματα για το γειτονικό λαό με τον οποίο μας συνδέουν δεσμοί αίματος καθώς πολλοί από τους κατοίκους του έχουν ελληνική καταγωγή. Υπάρχουν πολλές ελληνικές επενδύσεις στη χώρα και μια συνεχής ροή ελλήνων επισκεπτών στη FYROM αλλά και Σκοπιανών στη Β. Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη. Υπάρχουν βέβαια και ανόητοι και στις δύο πλευρές που κάνουν κηρύγματα μίσους και μισαλλοδοξίας αλλά αυτοί είναι θλιβερές μειοψηφίες.
Πλειοψηφία είναι όλοι αυτοί που θέλουν να βρεθεί λύση στα πλαίσια της εθνικής γραμμής που έχει χαραχτεί από το 1995. Πλειοψηφία είναι αυτοί που δεν επιθυμούν την παράδοση του ονόματος για το έθνος αλλά και τη γλώσσα. Πλειοψηφία είναι αυτοί που δεν σηκώνουν το δούλεμα πως το όνομα Severna Makeonija θα είναι erga omnes , καθώς μάλλον θα το λέμε μόνο εμείς, μιας όλοι οι άλλοι θα το μεταφράζουν, γιατί (όπως λένε) είναι δύσχρηστη ονομασία.
Αλλά το εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι πως όλοι αυτοί που εκφράζουν διαφορετική άποψη από την άποψη της Κυβέρνησης χαρακτηρίζονται συλλήβδην «αμόρφωτα εθνίκια, φασίστες , εθνικιστές , πολεμοχαρείς» και αν είναι και πρόσφυγες (Πόντιοι, Μικρασιάτες , Θρακιώτες , Ανατολικορωμυλιώτες) δεν δικαιούνται να ομιλούν.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι πως αυτή η ανταλλαγή απόψεων γίνεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου κρατικοί αξιωματούχοι εκτοξεύουν ύβρεις και χλευασμούς για πολίτες με διαφορετική (ίσως και λαθεμένη) άποψη. Πρόσφατα οι πολίτες της Ημαθίας χαρακτηρίστηκαν «αμόρφωτα εθνίκια» και φασίστες γιατί κάποιοι (από το Facebook μάλλον) εκφράστηκαν (μάλλον αρνητικά) για την επικείμενη συμφωνία.
Χαρακτηρίστηκαν λοιπόν οι πολίτες της Ημαθίας με αυτούς τους χαρακτηρισμούς από κάποιους «κολοσσούς του πνεύματος» ίσως όχι εφάμιλλους του κ. Υπουργού Εξωτερικών (που από το βήμα της Βουλής κατέθεσε διεξοδικά το βιογραφικό του λες και η Ελλάδα δεν έχει άλλους ανθρώπους μορφωμένους και πως είναι (η χώρα) τυχερή που έχει αυτούς τους κολοσσούς στο τιμόνι της) , αλλά πάντως αρκούντως μορφωμένους που να ισχυρίζονται πως η Ημαθία δεν υπήρχε κατά την εποχή των μεγάλων Μακεδόνων Βασιλέων .
Για το ζήτημα αυτό θα παραθέσω αυτούσιο το χωρίο του Στράβωνα που αφορά την πόλη Άλωρο που ως γνωστόν υπήρχε στην περιοχή μας ως η αρχαιότερη πόλη των Μακεδόνων.
«Έστι δ’ η Άλωρος το μυχαίτατον του Θερμαίου κόλπου. Την μεν ουν Άλωρον Βοτταϊκήν νομίζουσι, την δε Πύδναν Πιερικήν….Απέχει ‘ η Μεθώνη της μεν Πύνης στάδια τεσσαρόκοντα , της Αλώρου δε εβδομήκοντα στάδια. Η μεν ουν Πύδνα Πιερική εστί πόλις, η δε Άλωρος Βοταϊκή».
τουλαχιστον μην αντιγραφεις τον Μικη… πρωτοπορησε και λιγο…
ημαθιωτης, γιδιωτης κλασσικος χωρις πηγες.