Καλημέρα σας, φίλες και φίλοι μου.
Η Μαμά Βέτα και σήμερα μαζί σας με ένα θέμα, που όχι απλά καίει.
Εγκαύματα αφήνει.
Ποιο είναι το θέμα;
Μα φυσικά οι συνελεύσεις των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων, που ναι μεν ξεκινούν, αλλά πουθενά δεν καταλήγουν.
Όταν υφίστανται οι Σύλλογοι όλα αυτά.
Γιατί σε πολλά σχολεία, το να συμπληρώσεις την βασική πεντάδα του Συλλόγου, αποτελεί άθλο.
Τον δέκατο τρίτο του Ηρακλή, ένα πράγμα.
Γιατί δεν έχουμε πρόβλημα να συμμετέχουμε σε Πολιτιστικούς και Αθλητικούς Συλλόγους, όπου φαινόμαστε, και χαιρόμαστε ιδιαιτέρων μνειών, και μας χειροκροτούν, και μας λένε και Μπράβο!
Στα σχολεία, όπου περνούν τα παιδιά μας καθημερινά τη μισή από την ημέρα τους, δεν «μπορούμε» να συνεισφέρουμε.
Επειδή…
Δουλεύουμε και δεν έχουμε χρόνο.
Θαρρείς και όλοι όσοι συμμετέχουν είναι αραχτοί και light.
Δεν ξέρουμε από τέτοια πράγματα.
Λες και όλοι σε αυτούς τους Συλλόγους πρέπει να διαθέτουν Δίπλωμα, Master και ικανοποιητική προϋπηρεσία.
Α…τι εμείς θα σώσουμε τα σχολεία;
Μιας και τα δικά μας παιδιά φοιτούν αλλού.
Άσε που να μπλέκουμε τώρα!
Σωστά, γιατί τι είναι οι Σύλλογοι;
Παρακλάδια της Μαφίας, συνέχεια της Κα Κε Μπε και εντεταλμένοι της Τζιχάντ.
Είναι για να παίρνουμε τέτοια ρίσκα τώρα;
Και αφού έχεις συμπληρώσει την πολυπόθητη πεντάδα, μετά κόποις και βασάνων, η αλήθεια είναι, και λες πως έχουμε Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, επιτέλους…
Και έχεις αρχίσει να βάζεις ένα πρόγραμμα για το τι θα πρέπει να κάνεις για να καλυτερέψεις τις συνθήκες στο σχολείο – σαν Σύλλογος πάντα έτσι;….
Αρχίζουν τα σάλια, τα «μα», τα «όμως», τα «δήθεν» και τα «επιπέδου».
Και να και τα «τι έκανες εσύ για το σχολείο;»…
Να και τα «δεν ήταν σωστή η αντιμετώπισή σου»…
Να και τα «να φύγει η συγκεκριμένη δασκάλα, γιατί εγώ είμαι σε θέση να κρίνω αν κάνει καλά τη δουλειά της»…
Που ιδέα δεν έχω, αλλά λέμε τώρα…
Και είναι και τα όσα θα ήθελα να διαθέτει το σχολείο και που εσύ δεν τα έκανες…
Αξέχαστη θα μου μείνει εκείνη η Συνέλευση, που κάναμε αγώνα δρόμου, για να μαζέψουμε χρήματα για να βάλουμε πετρέλαιο και να πάρουμε τα βασικά, για να λειτουργήσει το σχολείο, και η άλλη μου ήθελε πάρκο στην αυλή του με χελωνίτσες, ελαφάκια και σκιουράκια.
Γιατί, τι αξίζει ένα σχολείο χωρίς τον σκίουρό του;
Μη σου πω, πως θα πρέπει όλοι οι Σύλλογοι να απαιτήσουμε το χειμώνα οι αυλές των σχολείων να διαθέτουν και πιγκουίνους, κι ας μην είναι οι συγκεκριμένοι της Μαδαγασκάρης.
Εμείς χαρτί υγείας δεν μπορούσαμε να πάρουμε τότε, γιατί ήταν και τα έσοδα από το κράτος μηδαμινά, αυτή ζωολογικό κήπο ονειρευόταν.
Άσε που έχουμε και την εντύπωση πως είμαστε στη Σουηδία και θέλουμε και γήπεδα Τένις, Ιππασίας και μίνι Γκολφ.
Έτσι!
Και όλα αυτά, χωρίς να συμμετέχουμε εμείς οι ίδιοι.
Α…όλα κι όλα!
Να τα κάνουν οι άλλοι.
Αν μπούμε εμείς, πως θα μπορούμε μετά να κρίνουμε;
Με τι μούτρα θα έχουμε να λέμε;
Πως θα παίρνουμε το ύφος του παντογνώστη και θα μοιράζουμε λάθη και παραλείψεις;
Ναι, θα γίνουν λάθη.
Ναι, θα υπάρξουν παραλείψεις.
Ναι, το όποιο έργο ενός Συλλόγου θα πρέπει να κριθεί.
Και να κατακριθεί, αν χρειαστεί.
Να αποδοθούν ευθύνες και να διορθωθούν τα κακώς κείμενα.
Μόνο που αυτό δεν γίνεται με το να συμμετέχει μόλις και μετά βίας το πενήντα τοις εκατό των γονέων σε κάθε συνέλευση.
Και με το ενενήντα τοις εκατό μόνο μάνες.
Οι πατεράδες απόντες.
Για να σου πουν μετά πως αυτούς δεν τους ρώτησε κανείς.
Για να σε κατηγορήσουν πως αποφασίζεις μόνος.
Ότι είσαι «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».
Δικτάτορας;
Ε…ναι, μετά τον Χίτλερ, εσύ.
Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων.
Κανείς δεν είναι πιο έξυπνος, πιο δραστήριος και με περίσσιο χρόνο από όλους τους υπόλοιπους.
Το θέμα δεν είναι να μπορείς.
Όλοι μπορούμε.
Το θέμα είναι να θες.
Δεν θες…
Τουλάχιστον, άσε τους υπόλοιπους να κάνουν τη δουλειά τους, όσο και όπως μπορούν.
Αλλιώς ιδού η καρέκλα.
Κάτσε και πάρε αποφάσεις.
Κάτσε και κάνε πράγματα.
Κάτσε και αγωνίσου.
Αν έχεις τα κότσια!
Αυτή την εβδομάδα δεν θα σας προτείνω ούτε βιβλίο, αλλά ούτε και ταινία. Νομίζω πως είναι προτιμότερο, τώρα που είναι ακόμα αρχή της σχολικής χρονιάς, να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με τα παιδιά μας. Ε…δεν είναι και τόσο εύκολο από το ποδήλατο, το παιχνίδι και τη θάλασσα, να περνάς σε γράμματα, αριθμούς και μελέτη.
Είναι;
Αν και σήμερα ήμουν λίγο κακιά…
Φιλιά μέχρι την επόμενη φορά!
Κείμενο:
Ελισάβετ Δελιοπούλου
Αφήστε μια απάντηση