Καλή σας ημέρα, φίλες και φίλοι μου.
Το σημερινό μας θέμα…
Α…η ερώτηση μου;
Μην πάει ο νους σου στο κακό, αλλά ούτε και στο πονηρό.
Θα σου εξηγήσω ποια ώρα εννοώ.
Σιγά σιγά…
Και με το μαλακό.
Μη βιάζεσαι.
Είναι που θέλω να τα πω και με τακτ, κατάλαβες;
Γιατί, αν εκφραστώ καταλλήλως…
Δεν θα εκφραστώ καταλλήλως.
Ξεκίνησε, που λέτε, η σχολική χρονιά και άλλη συζήτηση δεν έχουν οι μανούλες από τα καθημερινά διαβάσματα των παιδιών τους.
Που ξεκινάνε το μεσημέρι και τελειώνουν αισίως τα μεσάνυχτα.
Γλώσσες…
Όχι μοσχαρίσιες, καλέ, αυτές του σχολείου και των φροντιστηρίων…Ελληνικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά και δε συμμαζεύεται…
Μαθηματικά, Άλγεβρες, Ιστορίες, Αρχαία, Λατινικά, Φυσικές, Χημείες…
Μεγάλος ο κατάλογος, μεγάλος και ο φόρτος.
Πο πο και μόνο να τα απαριθμήσει κανείς, κουράζεται.
Που να κάτσει και να τα ελέγξει.
Πτώμα γίνεται.
Κουρκούτι το μυαλό και τα νεύρα τσατάλια.
Και άντε να τα πάρουν με την πρώτη…
Αν δεν πάρουν πρέφα το τι θέλει να πει ο «ποιητής», τι γίνεται;
Κάθεσαι και τα εξηγείς…
Και τα ξαναεξηγείς…
Και φτάνεις ένα βήμα πριν το Lexotanil, και αρχίζεις να το σκέφτεσαι.
Λες, να το πάρω τώρα ή να το καθυστερήσω για κάνα δίωρο, για να γλυτώσω τη δεύτερη δόση μέχρι το τέλος;
Γιατί τη μια τη δόση, αν δεν το ρίξεις λιγάκι στην τρελή, δεν τη γλυτώνεις με τίποτα.
Αλήθεια σου λέω, καλέ!
Αφού το πρώτο ταράκουλο το παθαίνεις από το πρώτο λεπτό της μελέτης.
Αμέσως μόλις δεις το πρόγραμμα…
Και ρίξεις και μια ματιά στο τι έχει να διαβάσει και να γράψει το βλαστάρι σου.
Βλέπεις, ανέβηκε, σου λένε, το επίπεδο της γνώσης.
Τα παιδί, λένε, πρέπει να ξέρει πλέον τα πάντα.
Πως θα δικαιολογήσει αλλιώς την αίτηση για δουλειά, αύριο μεθαύριο, στη ΝΑΣΑ;
Με τι προσόντα;
Θα πρέπει να είναι, τουλάχιστον, ιδιοφυία.
Κι αφού πρέπει να είναι, τουλάχιστον, ιδιοφυία…
Κάθεσαι κι εσύ με τι ώρες, για να το βοηθήσεις.
Και γίνεται το κεφάλι σου καζάνι.
Και πας για ύπνο, κι αρχίζεις να τα λες απ’ έξω, μη τυχών και σε εξετάσουν την επόμενη μέρα και δεν τα ξέρεις.
Σαν να δίνεις πανελλήνιες, ένα πράγμα.
Που αν έδινες, δηλαδή, θα περνούσες πρώτη στη σχολή σου και θα διάβαζες και τον όρκο.
Αμέ!
Αυτή, βέβαια, είναι η μία εκδοχή.
Γιατί μπορείς να κάνεις και το άλλο.
Να προσλάβεις μια καθηγήτρια για να διαβάζει το παιδί σου.
Να την πληρώνεις με την ώρα…
Αλήθεια, πόσο πάει η ώρα;
Κι εσύ, το καπελάκι σου στραβά, την κάνεις για καφέ κι έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.
Και είναι πολλές οι μανούλες που το κάνουν.
Είτε γιατί δεν μπορούν οι ίδιες να βοηθήσουν τα παιδιά τους…
Είτε γιατί δουλεύουν και δεν προλαβαίνουν…
Είτε γιατί είναι της μόδας πια, και πρέπει από την Πρώτη Δημοτικού το παιδί να πάρει τις κατάλληλες «βάσεις».
Που λέει ο λόγος, δηλαδή.
Γιατί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, «βάσεις» βαφτίζουμε τη βαρεμάρα μας και το ψώνιο μας να το παίξουμε «προχώ», που λέει και η νεολαία σήμερις.
Ότι είμαστε συνειδητοποιημένες μάνες και ξέρουμε ακριβώς αυτό που θέλουν τα παιδιά μας και η εποχή τους.
Ότι κάνουμε αυτό που πρέπει, ενώ στην πραγματικότητα κάνουμε αυτό που θέλουμε.
Ή μάλλον δεν κάνουμε αυτό που δεν θέλουμε.
Και γιατί να το κάνουμε, δηλαδής;
Άσε, καημένε, που θα κλειστούμε μέσα με ένα βιβλίο στο χέρι.
Που θα χαθούμε από τον κόσμο, επειδή άρχισαν τα σχολεία.
Που θα κάτσουμε να ξοδέψουμε φαιά ουσία.
Που θα αφήσουμε τα νεύρα μας να χτυπήσουν κόκκινο.
Έτσι!
Και μπορεί να μην έχουν, στην τελική, και άδικο.
Πάρε εκεί μια καθηγήτρια να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.
Άντε Μπράβο!
Πόσο πάει η ώρα, είπαμε;
Αυτή τη φορά δεν θα σας προτείνω ούτε βιβλίο, ούτε ταινία.
Αύριο είναι η Γιορτή της Πίτας στην Αλεξάνδρεια και θα έλεγα να πάμε.
Εγώ θα πάω.
Θα πάω να δω τη Λισσάβω απ’ του Ρουμλούκ’, καλέ, πρώτα ο Θεός, γεροί να ‘μαστε.
Θα είναι εκεί, άκουσα.
Τώρα, το τι θα κάνει, δεν μένει παρά να πάμε στη Γιορτή της Πίτας, για να το ανακαλύψουμε.
Ώρα Έναρξης 7:00 το απόγευμα.
Εύχομαι να σας δω κι εσάς εκεί.
Άντε βρε, φιλιά μέχρι την επόμενη φορά!
Κείμενο:
Ελισάβετ Δελιοπούλου
Αφήστε μια απάντηση