Μερικές προτάσεις ενός Δημότη της Αλεξάνδρειας προς τους Υποψήφιους Δημάρχους

Γράφει ο  Δημ. Δελιόπουλος

(1^η  Ενότητα)

Αγαπητέ αναγνώστη

Σκοπός της δημοσίευσης αυτής, της οιονεί, Ανοιχτής Επιστολής, είναι να θέσω υπόψιν των ανθρώπων οι οποίοι θα είναι υποψήφιοι και θα καταρτίσουν τα προεκλογικά τους προγράμματα, ενόψει των επόμενων Δημοτικών Εκλογών ορισμένα, θα έλεγα, χρονίζοντα θέματα, τα οποία καθιστούν μίζερη την εικόνα του Δήμου μας.

Θα τα χωρίσω σε δυο κατηγορίες:

Α. Σ’ εκείνα που χρειάζονται μικρή δαπάνη για να ρυθμιστούν, θα θεραπεύσουν όμως μερικές χαίνουσες πληγές της δημόσιας ζωής μας, και

Β. Σε ελάχιστα ακόμα, που είναι περισσότερο δαπανηρά, αλλά θ’ αποτελέσουν καίρια στοιχεία στη συμπλήρωση της θετικής εικόνας της πόλης μας.

Αρχίζω, χωρίς περιστροφές με τα πρώτα.

Αα. Τα τελευταία χρόνια είθισται να γνωστοποιείται ο θάνατος ενός συμπολίτη μας

με ένα έγγραφο, γνωστό ως κηδειόχαρτο ή κάπως έτσι, το οποίο ετοιμάζει το σχετικό Γραφείο, στο οποίο ανατίθεται από την οικογένεια η ευθύνη για την κηδεία του ανθρώπου που έχασε. Οι υπεύθυνοι του Γραφείου τυπώνουν πολλά αντίγραφα με τη φωτογραφία και τα λοιπά στοιχεία του νεκρού και αναζητούν τόπο να τα αναρτήσουν, για να καταστήσουν γνωστό το θλιβερό άγγελμα του θανάτου.

Να τα αναρτήσουν όμως πού; Σε τοίχους κατοικιών; Θα τους κράξουν. Σε κορμούς δέντρων; Πρώτον, δεν βρίσκουν πρόσφορα εκεί που τα θέλουν και δεύτερον, με τον καιρό, κάρφωσε και ξανακάρφωσε, θα τα ξεράνουν. Τι τους μένει; Οι ΞΎΛΙΝΕΣ ΚΟΛΟΝΕΣ της μακαρίτισσας ΔΕΗ! Ε, λοιπόν, το θέαμα που παρουσιάζουν αυτά τα θλιβερά κούτσουρα είναι αποκαρδιωτικό! Σ΄ ένα ύψος, που να προσφέρεται για εύκολο διάβασμα από τους περαστικούς, υπάρχουν πολλές εκατοντάδες συρμάτινα πι, με τα οποία καρφώνεται το κηδειόχαρτο που είπαμε. Και όσο είναι νωπό το άγγελμα, οι διαβάτες στέκονται και το διαβάζουν με όσα συναισθήματα τους υπαγορεύει το όνομα του νεκρού. Όταν όμως περάσουν μέρες ή και εβδομάδες, χωρίς ν’ αποκλείονται και οι μήνες, η εικόνα που παρουσιάζουν αυτά τα αγγελτήρια είναι miserabile visu, που λέγανε στο χωριό μου, και επί το ελληνικότερον «οικτρόν ιδείν»! Το χαρτί, τα γράμματα, η φωτογραφία, όλα, εάν δεν έχουν σκιστεί από τα καιρικά φαινόμενα ή και από τον κομιστή της καινούργιας πραμάτειας, που χρειάζεται ευρυχωρία για τον δικό του «πελάτη», έχουν ξεθωριάσει, το όνομα και τα λοιπά στοιχεία ταυτότητας γίνονται δυσανάγνωστα, η δε ταλαίπωρη φωτογραφία αλλοιώνεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε θυμίζει το πραγματικό πρόσωπο του κεκοιμημένου, αν μετά συγχωρήσεως, τον ξεθάβαμε εκείνη την ώρα!

Και λοιπόν; Υπάρχει άλλη λύση; Αρνητική απάντηση μπορούν να δώσουν μόνο όσοι διετέλεσαν δημαρχαίοι ή αντιδημαρχαίοι και δεν θέλησαν να λύσουν το πρόβλημα. Όλοι οι άλλοι θα πουν το αυτονόητο: Ναι, υπάρχει!

Πάτε στη γειτονική Βέροια και θα τη δείτε τη λύση με τα ίδια σας τα μάτια. Μόλις κατεβείτε π.χ. από το λεωφορείο και προχωρήσετε προς τον κεντρικό δρόμο, θα βρεθείτε μπροστά σε μια ορθογώνια πλατιά πινακίδα, πάνω στην οποία είναι αναρτημένα με σειρά, με τάξη, όπως αρμόζει στους αγαπημένους που έφυγαν από τη ζωή, τα κηδειόχαρτα. Δεν θα έχουν το χάλι των δικών μας κουρελόχαρτων, γιατί ύστερα από ορισμένο χρόνο τα κατεβάζουν.

Τόσο εύκολα, τόσο απλά! Ναι, και απλά και εύκολα, όταν υπάρχει θέληση. Όσο για τη δαπάνη; Υποθέτω, όχι παραπάνω από μερικές εκατοντάδες ευρώ.

Μήπως δεν τις έχει ο Δήμος μας; Μωρέ αυτές τις έχει. Άλλα του έλειπαν και του λείπουν…

Αβ.  Το δεύτερο θέμα μας δεν είναι μακάβριο, αν και αναφέρεται επίσης σε νεκρούς. Οι νεκροί όμως αυτοί υπήρξαν στη ζωή τους σπουδαίοι, τρανοί, τόσο ώστε και τώρα που πέρασαν δεκαετίες πολλές από τον φυσικό τους θάνατο, το όνομά τους παραμένει αθάνατο, λαμπερό όσο και όταν ζούσαν. Χαρακτηριστικό τους είναι πως έχουν κάποια σχέση με την πόλη μας, στην οποία, όντες στη ζωή, πρόσφεραν αναμφισβήτητες υπηρεσίες. Δεν είναι πολλοί στον αριθμό. Λιγότεροι από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Πριν τους ονομάσω, να πω ότι η αναφορά τους από τον γράφοντα ίσως να έχει και κάποιο στοιχείο υποκειμενικότητας. Είναι δημόσια πρόσωπα και άρα υπόκεινται στην κοινή κρίση, στον έπαινο ή στον ψόγο.

Τους καταγράφω με αλφαβητική σειρά και στη συνέχεια θα δικαιολογήσω τον λόγο επιλογής του καθενός:

1. Ανδρόνικος Μανώλης, Αρχαιολόγος
2. Ζώης Γεώργιος, Διερμηνέας, Πολεοδόμος
3. Ιωάννου Γιώργος, Φιλόλογος, Λογοτέχνης
4. Ψυχούλας Γεώργιος, Φιλόλογος, Σχολάρχης

Συνεχίζεται την Κυριακή με την 2η Ενότητα