ΤΟΠΙΚΑ posted by

Ο δικός μας Κατσίφας – ρεπορτάζ του Δημήτρη Τοπάλη

Ο δικός μας Κατσίφας – ρεπορτάζ του Δημήτρη Τοπάλη

Ρεπορτάζ του Δημητρίου Π. Τοπάλη

Ολόκληρη η Ελλάδα συγκλονίστηκε από τη δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα την 28η Οκτωβρίου 2018 στους Βουλιαράτες της Βόρειας Ηπείρου.

Πρέπει να θυμίσουμε ότι στο χωριό Βουλιαράτες υπάρχει οργανωμένο στρατιωτικό νεκροταφείο, όπου αναπαύονται εκατοντάδες νεκροί του αλβανικού έπους του 1940. Το νεκροταφείο συντηρείται από έναν περήφανο γέροντα, το Γιώργο Μπάκο, ο οποίος έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής του στη μεγάλη αυτή εθνική υπόθεση.

Ο φύλακας και ξεναγός του νεκροταφείου στους Βουλιαράτες Γιώργος Μπάκος.

Το ηρώο, όπου γίνονται οι καταθέσεις στεφάνων προς τιμήν των  Ηρώων του Αλβανικού έπους.

Κάποιοι τάφοι των ηρώων με  τα καντηλάκια  τους

Η δολοφονία του Κατσίφα απασχόλησε πάρα πολύ την κοινή γνώμη και κατέδειξε, για μια ακόμη φορά, ότι το σταλινικό καθεστώς της Αλβανίας δεν έχει σβήσει ακόμη κι ότι συντηρείται ένα φοβερό μίσος των Αλβανών εναντίον της ελληνικής μειονότητας, που δε λέει να κοπάσει.

Οι ελληνικές αρχές έδωσαν και δίνουν ακόμη και σήμερα μάχη για να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση αυτή, ώστε να εφαρμοστεί το κράτος δικαίου και να πάψουν τα αλβανικά ψέματα να αμαυρώνουν την ιστορία αυτή.

Ο Γιώργος Σούρλας, πρώην αντιπρόεδρος της ελληνικής Βουλής εργάστηκε επί σειρά ετών για να μπορέσει να συλλέξει τα οστά των νεκρών ηρώων, που ήταν διάσπαρτα στη βορειοηπειρωτική γη και να δημιουργήσει αξιοπρεπέστατα στρατιωτικά νεκροταφεία, για να τιμηθεί δεόντως η μνήμη τους και να αποδοθεί, έστω και καθυστερημένα, ο απαιτούμενος φόρος τιμής.

Ήρθε και στην πόλη μας και μας μίλησε για την προσπάθειά του αυτή. Επεσήμανε όλες τις δυσκολίες, που, με πρωτόγονο τρόπο, του δημιούργησε το αλβανικό καθεστώς και την έλλειψη συνεργασίας, που διαφαινόταν σε κάθε κίνηση. Παρ’ όλα αυτά, στο τέλος τα οστά συνελέχθησαν, ενταφιάστηκαν και έγιναν οι απαραίτητες θρησκευτικές τελετές για τους ήρωες του αλβανικού έπους.

To στρατιωτικό νεκροταφείο στην Κλεισούρα στη Βόρεια Ήπειρο

Όλα αυτά είναι λίγο – πολύ γνωστά σε όλους ή στους περισσότερους. Υπάρχει όμως κι άλλη μια ιστορία εξίσου συγκλονιστική, εξίσου δυναμική και εξίσου αποτρόπαιη από πλευράς των αλβανικών αρχών.

Ήταν Μάρτης του 1992. Το ημερολόγιο έγραφε 22 Μαρτίου 1992. Ένα νεαρό παιδί με καταγωγή από τη Βόρεια Ήπειρο,  κατοικούσε και εργαζόταν στην Αλεξάνδρεια. Μόλις είχε … δραπετεύσει, όπως και πολλοί άλλοι από τον …παράδεισο του Ενβερ Χότζα και του Ραμίζ Αλία, που  είχε καταρρεύσει, μετά από μια 45χρονη σκληρή, σταλινική παρουσία στη Διοίκηση της Αλβανίας.

Δε μιλούσε αλβανικά κι ούτε είχε φοιτήσει σε αλβανικό Σχολείο, μια και στο χωριό του ήταν όλοι Έλληνες,  όπως και σε όλα τα γύρω χωριά. Ήταν πολύ αγαπητός, πάντα χαμoγελαστός, πάντα ευχάριστος και πολύ εργατικός. Όλοι τον αγαπούσαν κι ήταν γνωστός με το μικρό του όνομα. Ήταν για όλους μας ο Άρης.

Πλησίαζε η 25η Μαρτίου του 1992 κι ο Άρης αποφάσισε να κάνει κάτι, που θεωρούσε απόλυτα αναγκαίο.

Πήρε ένα αυτοκίνητο τύπου Βαν, το γέμισε με ελληνικές σημαίες, μερικές κυμάτιζαν έξω από το αυτοκίνητο, και ξεκίνησε να το πάει στο χωριό του, στο ελληνικότατο χωριό του στη Βόρεια Ήπειρο, για να το σημαιοστολίσουν οι κάτοικοι στην επερχόμενη διπλή γιορτή. Είχε κι ένα κασετόφωνο, στο οποίο έβαλε να παίζουν κλαρίνα και βιολιά σε κάπως μεγάλη ένταση, είχε ανοιχτά τα παράθυρα και τα πλούσια καστανά μαλλιά του ανέμιζαν στον ανοιξιάτικο αγέρα.

Στο δρόμο, λίγα χιλιόμετρα πριν από τον προορισμό του, ήταν στημένο ένα αλβανικό μπλόκο, αποτελούμενο από μέλη της πρώην αλβανικής ασφάλειας , που ήταν γνωστή με το όνομα «Σιγκουρίμι».

Μόλις είδαν το σημαιοστολισμένο αυτοκίνητο του Άρη, τα ανακλαστικά τους αντέδρασαν ακαριαία. Δε χρειάστηκε να σκεφτούν πολύ. Μπροστά τους ήταν ένας μεγάλος εχθρός. Μπροστά τους ελλόχευε ένας κίνδυνος για το σταλινικό καθεστώς που προσπαθούσε χρόνια και ζαμάνια να καταπνίξει τη φωνή των βορειοηπειρωτών.

Άδραξαν τα όπλα τους σημάδεψαν και σε μερικά δευτερόλεπτα ο Άρης  δέχτηκε μια αλβανική σφαίρα  στη μέση του. Αμέσως σταμάτησε το αυτοκίνητο  και τα αίματα πλημμύρισαν το κάθισμά του. Ο πυροβολισμός ακούστηκε και στο χωριό, οι κάτοικοι κατάλαβαν ότι κάποιο κακό έγινε. Έτρεξαν πάρα πολλοί άνθρωποι, να  δουν από κοντά το …έργο της Σιγκουρίμι.

Αμέσως κινητοποιήθηκαν για να μεταφέρουν τον τραυματία σε Νοσοκομείο. Το πλησιέστερο Νοσοκομείο βρισκόταν στα Ιωάννινα. Οι αλβανικές αρχές προέβαλαν αρκετά αδικαιολόγητα εμπόδια στη μεταφορά του Άρη αλλά η αγανάκτηση και το θάρρος των κατοίκων της ελληνικότατης   αυτής περιοχής ήταν τέτοιο , που στο τέλος υποχώρησαν.

Σε λίγες ώρες ο Άρης μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο «Χατζηκώστα» των Ιωαννίνων. Είχε χάσει πάρα πολύ αίμα, ήταν κατάχλωμος και η ζωή του κρεμόταν από μια κλωστή. Οι γιατροί με ταχύτητα, απόλυτο συγχρονισμό και αξιοθαύμαστο επαγγελματισμό οδήγησαν τον Άρη στο χειρουργείο , όπου πραγματοποίησαν μια δύσκολη επέμβαση  με επιτυχία.

Η καταστολή του κράτησε αρκετές ημέρες αλλά η βελτίωση που παρουσίαζε ήταν καταφανής και αυτό έδινε ελπίδες στους γιατρούς, για τη σωτηρία του.

Το Γενικό Νοσοκομείο «ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ» των Ιωαννίνων.

Ο Άρης επέστρεψε υγιέστατος, μετά από ένα διάστημα, στην πόλη μας και στη συνέχεια μετακόμισε σε κάποια άλλη περιοχή της χώρας. Έκανε οικογένεια και φέτος η κόρη του θα δώσει εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Του ευχόμαστε να ’ναι πάντα γερός, δυνατός και, γιατί όχι, ευτυχισμένος και περήφανος πατριώτης. Η ουλή στη μέση του θα  του θυμίζει μια ανεπανάληπτη ηρωική στιγμή.

Τελειώνοντας θέλω να του στείλω το παρακάτω μήνυμα:

«Γεια σου, παλιόφιλε Άρη. Πολλά χαιρετίσματα από το Θωμά τον Τσιαπανίτη, τον εργοδότη σου κι απ’ όλη την Αλεξάνδρεια. Σε θυμόμαστε και σ’ αγαπάμε, όπου κι αν βρίσκεσαι.»

Τοπάλης Π.Δημήτριος

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *