Στη μνήμη του Γιάννη..

Τον έβλεπα συνήθως μια φορά την εβδομάδα.

Για την ακρίβεια, τα πρωινά της Κυριακής, όταν πήγαινα να προμηθευτώ την εφημερίδα μου.

Είχε μέτριο ανάστημα.

Καθώς καθόταν στον «αγαπημένο του θρόνο», διέκρινα σχεδόν μόνο το κεφάλι του.

Η πρώτη εικόνα που κατέγραψα στη μνήμη μου, την πρώτη φορά που τον αντίκρισα,

ήταν το συγκρατημένο χαμόγελό του.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό, ήταν η ομιλία του.

Είχε μιαν αδιόρατη ξενική χροιά.

Απομεινάρι της γλώσσας που άκουγε και χρησιμοποιούσε στη Χώρα, όπου γεννήθηκε.  Ήταν, όπως μου αφηγήθηκε αργότερα, παιδί δεύτερης γενιάς των ανθρώπων που εκόντες και κάποτε άκοντες, είχαν περάσει τα βόρεια σύνορα της γενέτειράς τους, με το πέρας του ονομαζόμενου Εμφύλιου Πολέμου.

Στις σύντομες συνομιλίες που είχαμε, όταν η πελατεία δεν ήταν πιεστική, μου έδινε να καταλάβω ότι αγαπούσε τη δουλειά του.

Το γεγονός ότι έμενε σχεδόν ακίνητος πάνω στο άβολο κάθισμά του, για διάστημα μεγαλύτερο από το μισό εικοσιτετράωρο καθημερινά, δεν φαίνεται να τον ενοχλούσε.

Τον αποκαλούσα απλώς ¨Γιάννη¨ κι εκείνος μου το ανταπέδιδε με το ¨κύριε¨.

Εγώ αγνοούσα το επώνυμό του.

Εκείνος το επώνυμο και βαφτιστικό μου.

Προφανώς συναλλασσόταν καθημερινά με τόσους γνωστούς και άγνωστους, ώστε τα ονόματά τους αποτελούσαν περιττό βάρος!

Σε μια Χώρα, όπου η φοροκλοπή έχει αναδειχθεί σε εθνικό σπορ, ο Γιάννης αποτελούσε φωτεινή εξαίρεση.

Του έδινα δυο ευρώ για την εφημερίδα κι εκείνος μου παρέδιδε πρώτα την απόδειξη και ύστερα την εφημερίδα!

Ένας συμπαθητικός βιοπαλαιστής ήταν ο Γιάννης ο Περιπτεράς, που έδινε τον δικό του αγώνα για τον επιούσιο της φαμίλιας του.

Ένας μαχητής της ζωής.

Έπεσε κυριολεκτικά μαχόμενος.

Έπεσε, όπως λέγεται, στις επάλξεις του αγώνα.

Καλή αντάμωση, φίλε μου

Δ. Δ.

Αλεξάνδρεια-Γιδάς: Το κείμενο μας στάλθηκε από αναγνώστη μας Δ.Δ. και το δημοσιεύσαμε αυτούσιο.