Στον Ασημάκη Θεοχαρόπουλο

Στους χαλεπούς και φονικούς καιρούς μας, ένας ακόμα δικός μας άνθρωπος έφυγε πρόωρα από τη ζωή, αν και όχι από την αιτία του συρμού.

Ήταν ο καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης Ασημάκης Θεοχαρόπουλος. Υπέκυψε στον άνισο και βασανιστικό αγώνα με έναν άλλον αόρατο εχθρό, ύστερα από νοσοκομειακή περίθαλψη πολλών μηνών.

Τους συναντούσα συχνά, με την αγαπημένη του Ζωή, να περπατούν τα πρωινά ή τ’ απογεύματα μέσα και έξω από την πόλη. Ήταν ένα υποδειγματικό ζευγάρι και σίγουρα η απρόσμενη αναχώρηση του Ασημάκη αποτελεί ένα θλιβερό γεγονός, δύσκολα διαχειρίσιμο από τους οικείους του.

Φιλόλογος- ιστορικός ο μακαρίτης, στις συχνές συζητήσεις μας για τα σύγχρονα τεκταινόμενα κατέφευγε συχνά στις αρχαίες πηγές, κατά  προτίμηση στον Θουκυδίδη, για να ερμηνέψει ή και να προβλέψει την εξέλιξή τους.

Αγαπούσε με πάθος τη γενέτειρά του Μελίκη και την επισκεπτόταν όσο πιο συχνά μπορούσε.

Στην υπηρεσιακή του ζωή διετέλεσε για χρόνια διευθυντής Γυμνασίου και Λυκείου και για μια τετραετία Προϊστάμενος του Γραφείου Εκπαίδευσης της πόλης μας.

Στα τελευταία χρόνια, ως συνταξιούχος πια, ξαναγύρισε στην καλλιέργεια της γης, από την οποία ουσιαστικά ποτέ δεν είχε αποκοπεί, δημιουργώντας, εκτός των άλλων και μια θαυμάσια φάρμα από κερασιές.

Την αγάπη του προς τη γεωργία κληρονόμησε και στον μοναχογιό του Γιώργο, ο οποίος πολύ νωρίς έκλεισε πίσω του την πόρτα στο κυνήγι της δημοσιοϋπαλληλικής καρέκλας, που οδηγεί  στη μακροχρόνια ανεργία ή τον παρασιτισμό και εξελίχθηκε γρήγορα σε έναν επιτυχημένο αγρότη.

Για μας τους φίλους του, που δυστυχώς δεν στάθηκε δυνατόν να τον συνοδέψουμε στην τελευταία του κατοικία, για τους γνωστούς λόγους, θα μείνει ζωντανή η ανάμνησή του, ο στοχαστικός του λόγος, το πηγαίο του χιούμορ.

 Ζωή, Γιώργο, Μαρία, να είστε περήφανοι για τον Ασημάκη σας.

Δημήτριος Δελιόπουλος