Κεκλεισμένων των θυρών ο Πανηγυρικός Εσπερινός του Οσίου Αντωνίου

Το διήμερο 16 και 17 Ιανουαρίου η Βέροια εορτάζει και πανηγυρίζει τον προστάτη και πολιούχο της Όσιο Αντώνιο τον Νέο.

Δυστυχώς φέτος εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού οι λατρευτικές εκδηλώσεις τελούνται κεκλεισμένων των θυρών χωρίς την συμμετοχή του πιστού λαού τηρουμένων όλων των προβλεπόμενων μέτρων για την προστασία της δημόσιας υγείας.

Νωρίτερα στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου του Νέου Πολιούχου Βεροίας τελέστηκε Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο.

Ο Εσπερινός μεταδόθηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως «Παύλειος Λόγος» στους 90.2 FM..

Δείτε εικόνες:

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Τῆς Βερροίας τόν γόνον καί ἀγ­γέλοις ἐφάμιλλον, καί τῶν ἀπ᾽ αἰῶ­νος ὁσίων ἀληθῶς τόν ἰσότι­μον, τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις οἱ πι­στοί, Ἀντώνιον τόν νέον ἀσκη­τήν».

Παραμονή τῆς ἑορτῆς τοῦ πο­λι­ούχου μας καί προστάτου τῆς Βεροίας, ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ νέου, τοῦ ὁμωνύμου καί συνεορτα­ζομέ­νου μέ τόν Μέγα Ἀντώνιο, τόν καθηγητή τῆς ἐρήμου, ἀλλά καί μέ τόν νεομάρτυρα ἅγιο Γεώργιο τόν ἐν Ἰωαννίνοις, καί ὁ ἱερός ὑμνο­γράφος καλεῖ καί προτρέπει ὅλους τούς πιστούς καί ἰδιαιτέρως τούς συμπολίτες τοῦ ὁσίου μας, τούς εὐσεβεῖς Βεροιεῖς, νά τιμήσουμε «τῆς Βερροίας τόν γόνον καί ἀγ­γέλοις ἐφάμιλλον».

Μᾶς καλεῖ, ὅπως κάθε χρόνο, νά ἀποδώσουμε στόν πολιοῦχο μας τήν ὀφειλόμενη τιμή καί εὐγνω­μο­σύνη, συμμετέχοντας στήν ἱερά πανήγυρή του καί ἀσπαζόμενοι εὐ­λαβικά τό χαριτόβρυτο καί θαυμα­τουργό λείψανό του.

Ὅμως ἡ ἑορτή τῆς μνήμης τοῦ ὁσίου Ἀντωνίου δέν εἶναι φέτος ὅπως ἦταν κάθε χρόνο. Δέν πανη­γυρίζεται μέ τόν ἱερό ναό του ἀνοικτό, νά ὑποδέχεται τούς εὐλα­βεῖς προσκυνητές. Οἱ θύρες του αὐτή τή φορά εἶναι κλειστές καί οἱ θέσεις τῶν πιστῶν κενές, σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες τῶν ὑπευθύνων καί τῶν εἰδικῶν, ἐξαιτίας τῆς πανδη­μίας πού πλήττει ἕνα σχεδόν χρόνο τώρα τήν πόλη μας καί τήν πα­τρί­δα μας.

Ποιός δέν θά ἤθελε νά εὑρίσκεται αὐτή τήν ὥρα ἐδῶ; Ποιός δέν θά ἤθελε νά τιμήσει τόν ἅγιό μας, ἀνά­βοντας τό κερί τῆς εὐλαβείας του καί ἀσπαζόμενος τή λάρνακα τοῦ ἱεροῦ του λειψάνου; Ποιός δέν θά ἤθελε νά ἐμπιστευθεῖ τά αἰτή­μα­τα τῆς ψυχῆς του στή χάρη του καί νά ζητήσει τίς πρεσβεῖες του;

Ὅλοι θά τό θέλαμε. Καί ὁ ἅγιός μας θά τό ἤθελε, γιατί ἀσφαλῶς χαί­ρεται νά βλέπει κύκλῳ τῆς ἱε­ρᾶς σοροῦ του τά προσφιλῆ του τέκνα νά δοξάζουν τόν ἐνδοξα­ζόμενο ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ Θεόν.

Ὅμως ἄν ὑγειονομικές συνθῆκες ὑπό τίς ὁποῖες ζοῦμε ἐξαιτίας τῆς πανδημίας δέν μᾶς τό ἐπιτρέπουν, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν μπο­ροῦ­με νά τιμήσουμε φέτος τόν ἅγιό μας, τόν πολιοῦχο μας, τόν θαυμα­τουργό ὅσιο Ἀντώνιο. Γιατί μπορεῖ ὁ ναός του νά εἶναι κλειστός, ἀλλά δέν εἶναι σιωπηλός. Οἱ χοροί τῶν ψαλτῶν, πού ἔψαλαν ἀπόψε τόν πανηγυρικό Ἑσπερινό τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου μας, ἐκπροσωποῦν τόν λαό τοῦ Θεοῦ καί ἔψαλαν ἐκ προ­σώπου ὅλων ὅσων μέ εὐλάβεια τόν παρακολούθησαν, ἔστω καί ἀπό ἀπόσταση, συμπροσευχόμενοι.

Ὁ ὅσιος Ἀντώνιος γνωρίζει τήν ἀνάγκη στήν ὁποία εὑρισκόμεθα καί γι᾽ αὐτό «καί τήν πρᾶξιν τιμᾷ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ» καί ἐπι­δαψιλεύει ἀναμφίβολα τή χάρη του σέ ὅσους συμμετέχουν ἐν πνεύ­ματι στήν ἱερά του πανήγυρη.

Γι᾽ αὐτό καί ὅσοι ἀγαποῦμε τόν ὅσιο Ἀντώνιο, ὅσοι θέλουμε νά τιμή­σουμε πραγματικά τόν πολι­οῦ­χο καί προστάτη μας ἅγιο, ἄς μήν ἐπηρεασθοῦμε ἀπό τήν ἀπο­γοή­τευση καί τή θλίψη πού δικαι­ο­λογημένα μᾶς προκαλεῖ τό γεγονός ὅτι δέν μποροῦμε νά πανηγυρίσου­με, ὅπως θά θέλαμε, φέτος τήν ἱερά μνήμη του· δέν μποροῦμε νά λιτα­νεύ­σουμε τήν ἱερά λάρνακά του στούς δρόμους τῆς πόλεώς μας γιά νά λάβουμε τήν εὐλογία καί τή χάρη του.

Ἄς μήν ἐπιτρέψουμε στόν πρόσ­και­ρο αὐτό πειρασμό νά μᾶς στερή­σει τή χαρά τῆς πανηγύρεως καί τή χάρη τοῦ ἁγίου μας.

Ἄς τιμήσουμε τόν ἅγιό μας, ἄς τιμήσουμε τόν ὅσιο καί θεοφόρο Ἀντώνιο τόν νέο, ὅπως καί ὁ ἴδιος θά ἤθελε, πραγματικά, οὐσιαστικά, πνευματικά. Ἄς τόν τιμήσουμε προ­σπαθώντας νά μιμηθοῦμε τήν ὁσιακή βιοτή του.

Ἀντί γιά τό κερί πού θά ἀνάβαμε ἐνώπιον τῆς ἱερᾶς του εἰκόνος, ἄς τόν παρακαλέσουμε νά ἀνάψει ἐκεῖ­νος στήν ψυχή μας μεγαλύτερο πόθο καί μεγαλύτερη ἀγάπη γιά τόν Θεό καί τήν ἐν Χριστῷ ζωή.

Ἀντί γιά τόν ἀσπασμό τῆς εὐλα­βείας στά ἀσκητικά λείψανά του, ἄς προσπαθήσουμε νά ἀσκήσουμε περισσότερο τόν ἑαυτό μας στήν ὑπομονή καί στήν ταπείνωση, ἀρε­τές στίς ὁποῖες διακρινόταν ὁ τιμώ­μενος ὅσιος.

Ἀντί νά ἀκολουθήσουμε τή λιτα­νευτική πομπή τῆς θαυματουργοῦ σοροῦ του, ἄς μελετήσουμε τόν Βίο του καί ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τούς ἀγῶνες του καί τά ἀσκητικά πα­λαίσματά του.

Ἀντί νά θλιβόμεθα ἤ νά δυσανα­σχετοῦμε, γιατί δέν θά μπορέσουμε αὔριο νά συμμετάσχουμε στή θεία Λειτουργία, ἄς ἀποφασίσουμε νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά κόψουμε μία ἀδυναμία μας ἤ ἕνα ἐλάττωμά μας, μιμούμενοι τούς δικούς του πολυ­χρόνιους ἀγῶνες· ἄς ἀποφασίσου­με νά ἀφιερώσουμε λίγο περισ­σό­τερο χρόνο στήν προσευχή, μιμού­μενοι, στό μέτρο τῶν δυνάμεών μας, τή δική του ἀδιάλειπτη καί καρδιακή προσευχή.

Ἔτσι θά τιμήσουμε τόν πολιοῦχο μας ὅσιο Ἀντώνιο τόν Βεροιέα οὐσιαστικά καί ὄχι μόνο ἐπιφανει­ακά καί ἀπό συνήθεια, θά τόν τιμήσουμε ὅπως πρέπει νά τιμοῦμε τούς ἁγίους μας.

Καί νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ὁ φιλό­πολις ἅγιός μας δέν θά μᾶς στερή­σει τήν εὐλογία του καί μέ τίς πρε­σβεῖες του θά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν πανδημία, γιά νά τόν τιμοῦμε καί νά τόν δοξάζουμε, δοξάζοντας καί δι᾽ αὐτοῦ τόν φιλάνθρωπο σωτή­ρα μας Χριστό.