Προσθέτω και το επίθετό σου στο κείμενο αυτό, αγαπητέ Γιάννη, για να το αντιδιαστείλω από το προηγούμενο (κλικ ΕΔΩ), που σου το αφιέρωσα, προσφωνώντας σε μόνο με το βαφτιστικό. Οι σαράντα μέρες που πέρασαν από τότε με κατέστησαν περισσότερο νηφάλιο.
Εκείνο ήταν ένα κείμενο προερχόμενο εκ βαθέων, στηριγμένο μόνο σε όσα κρατούσα μέσα μου, από όσα είχα καταγράψει στη συνείδησή μου από τη μακρόχρονη φιλία μας.
Στις κουβέντες εκείνες, είχες την ευκαιρία ν’ αναφερθείς στην ορφάνια σου, σε όσα σου έλεγε η αείμνηστη μανιά (γιαγιά) σου, την οποία λάτρευες, για τον ξεριζωμό από τον γενέθλιο τόπο και τις μετακινήσεις σας σε άλλα χωριά, με την ιδιότητα του ανταρτόπληκτου, για τα πρώτα βιώματα από τις πολιτικές διώξεις και πλήθος ακόμα αφηγήσεων, τις οποίες παρακολουθούσα κυριολεκτικά κρεμασμένος από τα χείλη σου. Ποτέ όμως δεν αποκάλυψες, κάποιες άλλες πλευρές της ζωής σου και μάλιστα, κάποιες κορυφαίες επιτυχίες.
Το ακροατήριό σου το αποτελούσαμε, κυρίως, εκπαιδευτικοί και γνωρίζαμε από πρώτο χέρι τη δυσκολία των εισαγωγικών εξετάσεων, την οποία δυσχέραινε ακόμα περισσότερο, ο μεγάλος αριθμός των υποψηφίων και κάποιες άλλες ιδιαιτερότητες, που δεν είναι του παρόντος. Και όμως στις εξετάσεις αυτές ο Γιάννης Παπαρίζος, όπως έμαθα από παλιούς συσπουδαστές του, που έτυχε να γνωρίσω τώρα τελευταία, ΑΡΙΣΤΕΥΣΕ, περνώντας πρώτος!
Την πρώτη όμως ή δεύτερη θέση κατέκτησε, και όταν, εργαζόμενος ως δάσκαλος, δοκίμασε τις δυνάμεις του στις εισαγωγικές εξετάσεις για τη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πόσοι είναι αυτοί που θ’ αποσιωπούσαν τέτοιους τίτλους τιμής; Και βέβαια όλα αυτά χωρίς τα σημερινά βοηθητικά μέσα των υποψηφίων σπουδαστών φοιτητών, χωρίς ιδιαίτερα μαθήματα, δίχως φροντιστήρια, χωρίς την παρουσία κι ενός έστω βοηθητικού βιβλίου στο σπίτι!
Ίσως σε αυτή την απλότητα και την αποσιώπηση μεγάλων επιτυχιών, οφείλεται και το γεγονός ότι η Πολιτεία δεν θεώρησε χρέος της να σε προωθήσει και να σε αναδείξει σε θέσεις ευθύνης, προς όφελος της ταλαίπωρης Παιδείας.
Εσύ όμως έκαμες το χρέος σου. Προσέφερες στις και στους συναδέρφους σου σπουδαία βοηθήματα για την επεξεργασία αρχαίων κειμένων, κάτι που δεν έκανε το Υπουργείο Παιδείας με τη στρατιά των καλοπληρωμένων ημετέρων!
Στα τελευταία σου χρόνια, μάλλον παραιτήθηκες από δύσκολες πνευματικές ενασχολήσεις και έγινες γνωστός ως θερμός υποστηρικτής αθλητικής ομάδας ποδοσφαιρικής, για την ακρίβεια. Ούτε εκεί όμως παρασύρθηκες ποτέ σε ακραίες εκδηλώσεις. Ακόμα και οι ποδοσφαιρικοί σου αντίπαλοι σε αντιμετώπιζαν με σεβασμό και το μόνο που τους λυπούσε ήταν ότι δεν ανήκες στις τάξεις τους!
Έφυγες τελικά, Γιάννη, απλός και σεμνός, αφού κέρδισες την αγάπη και την εκτίμηση όλων όσων σε γνώρισαν.
Ήσουν άξιος!!
Δημ. Δελ.
01.08.2021
Αφήστε μια απάντηση