Θα μπορούσε κανείς να πει πως, αν οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι γρήγοροι τότε, οι ρυθμοί της καθημερινότητας όταν έχεις παιδιά είναι ακόμα γρηγορότεροι.
Οι ώρες 24, και εσύ πρέπει να χωρέσεις μέσα σε αυτές, τις επαγγελματικές σου υποχρεώσεις, τις υποχρεώσεις της ενήλικης σου ζωής και καθημερινότητας (λογιστικά, αναμονή σε υπηρεσίες, ψώνια, σουπερμάρκετ, βενζίνη, δουλειές του σπιτιού) τις κοινωνικές σου υποχρεώσεις, τον ποιοτικό χρόνο με την/τον σύντροφο και τα παιδιά σου και τέλος τις προσωπικές σου ανάγκες.
Άλλος θα χαρακτήριζε αυτό το 24ωρο ως έναν μικρό “άθλο”, και τώρα που το σκέφτομαι δε θα είχε και άδικο, αν σκεφτείς πως πάντα στο τέλος (ή έστω τις περισσότερες φορές), όσο μακρύς και δύσβατος κι αν είναι ο “αγώνας δρόμου”, καταφέρνεις να τα προλάβεις όλα, με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία, ανεβαίνοντας το βράδυ στο “βάθρο” του κρεβατιού σου και ξεφυσώντας με περηφάνια και ανακούφιση: “πάει κι αυτό, αύριο πάλι”.
Και μετά, έρχεται η σειρά των τύψεων. Είναι εκείνες οι στιγμές που αναρωτιέσαι αν ο χρόνος που πέρασες με τα παιδιά σου ήταν αρκετός.
Εγώ λοιπόν θα σου πω πως ήταν αρκετός, και όσο χρόνο μπορείς να διαθέσεις για τα παιδιά σου είναι αρκετός. Ναι, είναι αρκετός, ακόμα και αν είναι 1 ώρα.
Αυτό που τον κάνει αρκετό είναι η ποιότητα του, κάτι για το οποίο θα συζητάμε συχνά.
Σήμερα, θα σου μιλήσω για 4 φράσεις που περιμένει να ακούσει ένα παιδί σε καθημερινή βάση, είτε περνάει αμέτρητες ώρες με τους γονείς του, είτε ελάχιστες.
“Δεν πειράζει”
Τα άγχη και οι αγωνίες που κουβαλά ένα παιδί είναι πολλά περισσότερα από όσα φανταζόμαστε, αν αναλογιστείς πως το παιδικό τους μυαλό βρίσκεται συνεχώς σε διαδικασία ερμηνείας του κόσμου και του πως αυτός λειτουργεί. Ίσως η μεγαλύτερη αγωνία τους από αυτές να είναι το αν είναι αποδεκτά από τους γονείς τους. Κάτι που για εμάς είναι αυτονόητο, αλλά για εκείνα καθόλου.
Χρειάζεται λοιπόν να αναλογιστούμε ποιες πραγματικά είναι οι φορές που το παιδί πρέπει να προβληματιστεί για μια συμπεριφορά του και ποιες όχι.
Ήθελε να κάνει την ζημιά ή έγινε καταλάθος; Ακόμα κι αν ήθελε να κάνει την ζημιά, για ποιο λόγο την έκανε; μήπως για να αποσπάσει την προσοχή μας από κάτι άλλο αφού δεν μπορούσε να μας πει “θέλω να ασχοληθείς με εμένα”.
Επίσης, αν η επίδοση του σε κάτι που θεωρείς εσύ σημαντικό δεν ήταν και τόσο καλή ίσως τελικά και να μην πειράζει. Άλλωστε όλοι έχουμε “τα πάνω” και “τα κάτω μας”, γιατί να μην τα έχει και το παιδί; Άλλωστε αυτό που θα πρέπει να αξιολογήσουμε είναι η προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα.
Ας βάλουμε λοιπόν πιο έντονα το “δε πειράζει” στην ζωή μας και ας απολαύσουμε τις στιγμές, ακόμα κι αν σπάσει μια χιονόμπαλα, ακόμα κι αν δεν λύνονταν με τίποτα εκείνο το τρομερά δύσκολο πρόβλημα στα μαθηματικά.
“Καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι”
Όλες οι πράξεις μας δεν είναι παρά αποτελέσματα των συναισθημάτων μας. Δηλαδή, ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε ένα συναίσθημα, μας οδηγεί στις αντίστοιχες πράξεις.
Πράξεις θυμού, πράξεις στεναχώριας, πράξεις απελπισίας, πράξεις ευτυχίας ή ευγνωμοσύνης, είναι αποτελέσματα των αντίστοιχων συναισθημάτων.
Είναι σημαντικό όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις πράξεις του παιδιού, να αντιλαμβανόμαστε από που αυτές προέρχονται για να μπορούμε στην συνέχεια να τις διαχειριστούμε.
Έχοντας αυτό κατά νου, την επόμενη φορά που θα σπεύσουμε να καταδικάσουμε ή να συγχαίρουμε κάτι που έκανε το παιδί μας, θα ήταν ωφέλιμο να συζητήσουμε για το συναίσθημα που κρύβετε πίσω από αυτό και να “φέρουμε πιο κοντά τις καρδιές μας”.
Με το “καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι” ουσιαστικά, το παιδί αντιλαμβάνεται πως το αντιμετωπίζεις ως ένα πολυσύνθετο ων και αισθάνεται πως έχει μαζί σου μια σχέση κατανόησης, σεβασμού και εκτίμησης.
“Σ’ ευχαριστώ πολύ”
Αν με ρωτήσεις τι διαφορά μπορεί να κάνει μια τόσο κοινή φράση; Θα σου απαντήσω: τεράστια!
Πολλές από τις ενέργειες στις οποίες προβαίνουν τα παιδιά καθημερινά, έχουν σκοπό να ικανοποιήσουν περισσότερο εμάς παρά τα ίδια. Τα παιδιά, από μικρή ηλικία, απολαμβάνουν να φροντίζουν και να βοηθούν τους γονείς τους, αναζητώντας το χαμόγελο στο πρόσωπο τους.
Σε πράξεις φαινομενικά μικρής σημασίας όπως, το συμμάζεμα των παιχνιδιών ή του δωματίου, το σκούπισμα ενός λεκέ, το “φάε μαμά κι εσύ σοκολατίτσα”, απαντάμε “Σ’ ευχαριστώ πολύ!”
Σε ευχαριστώ που με βοηθάς, που με έχεις στο μυαλό σου, που με κάνεις να γελάω!
“Σ’αγαπώ”
Αδιαμφισβήτητα, η γονεϊκή αγάπη είναι ένα από τα πιο δυνατά και συγκλονιστικά πράγματα που θα συναντήσει ποτέ κανείς.
Πράγμα δεδομένο, αυτονόητο, πολυτραγουδισμένο και μοναδικό.
Όχι όμως για τα ίδια τα παιδιά.
Στο παιδάκι το μικρό, τρέμει το φυλλοκάρδι του κάθε φορά που το μαλώνουν. Τρέμει, γιατί δε ξέρει αν ακόμα το αγαπούν ή αν τους “πέρασε” μέσα σε όλες αυτές τις φωνές, το σαματά και τα μαλώματα.
Τρέμει, γιατί δεν έχει μάθει ακόμα το “από αγάπη“.
Ξέρει μόνο “την αγάπη”, και ξέρει να την μετράει με χάδια, σφιχτές αγκαλιές και χαμόγελα.
Ακόμα και το μεγαλύτερο παιδί, που έχει ριζώσει μέσα του αυτή η αγάπη, θέλει να το ακούει το “σ’αγαπώ”, να του γλυκαίνει την καρδιά και να το χορταίνουν τ’αυτιά του.
Ειρήνη Μπενίσκου
Παιδαγωγός Α.Π.Θ
Αφήστε μια απάντηση