Γράφει ο Δημ. Δελιόπουλος
(Συνέχεια από τις Ενότητες 1, 2 και 3 – κλικ ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ)
4η (τελευταία) Ενότητα
Β΄. Στο δεύτερο μέρος των προτάσεών μου περιλαμβάνονται ζητήματα, που σίγουρα χρειάζονται χρόνο για να βρουν τη λύση τους και φυσικά στοιχίζουν περισσότερο από τις πινακίδες των δρόμων της προηγούμενης παραγράφου.
Ας ονομάσω επιγραμματικά όσα σκοπεύω να προτείνω:
- Αναστύλωση του παλιού ιατρείου του γιατρού και Δημάρχου της πόλης μας Δημητρίου Βετσόπουλου, επί της οδού Μακεδονομάχων.
- Την ίδρυση Μουσείου, όχι του τάδε και δείνα, ούτε καν της Αλεξάνδρειας, αλλά συνολικά του Ρουμλουκιού.
- Αναμόρφωση του οικοπέδου του Ηρώου και φυσικά αντικατάσταση της γύψινης «Ελευθερίας», γιατί υποθέτω ότι αυτήν παρασταίνει το πολύπαθο κατασκεύασμα, στο οποίο καταθέτει ο εκάστοτε Δήμαρχος «Αμάραντον Στέφανον».
Αναλυτικότερα:
Β.1. Το γνωστό ως «κονάκι», παρά τις πληγές που έχει δεχτεί από τον χρόνο και την εγκατάλειψη, συνεχίζει να κρατάει ακόμα τα βασικά στοιχεία της αρχιτεκτονικής του φυσιογνωμίας. Εάν το πάρουν στο χέρι τους άνθρωποι ειδήμονες από αντίστοιχο τμήμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα το παραδώσουν στην αρχική του κατάσταση.
Οι χρήσεις ενός ανακαινισμένου «κονακιού», μπορεί να είναι πολλές, μηδέ του Μουσείου αποκλειομένου.
Θεωρώ ότι είναι ζήτημα τιμής για την πόλη μας, το αρχαιότερο οίκημά της, που είδε το φως της μέρας τον προπερασμένο αιώνα (χτίστηκε από Οθωμανούς το 1875) να εγκαταλείπεται στη φθορά του χρόνου, ενώ έπρεπε να είχε ανακαινιστεί από την εποχή ακόμα που τα «μπακέτα Ντελόρ» έπεφταν βροχή σε όσους ήξεραν και ήθελαν να τα ζητήσουν. Το ιδιοκτησιακό πρόβλημα δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο να λυθεί. Χρειάζεται μόνο σοβαρότητα στο χειρισμό του.
Β.2. Το Μουσείο. Κάποτε περπατούσα στους δρόμους μιας μικρής γερμανικής πόλης με δυο άλλους συναδέρφους μου. Στην είσοδο ενός απομονωμένου κτηρίου διαβάσαμε μια πινακίδα, που έγραφε ότι εκεί στεγαζόταν το Μουσείο της πόλης. Οι συνάδερφοί μου άρχισαν να γελούν, χωρίς εγώ να καταλαβαίνω το λόγο, ώσπου άκουσα τον ένα να διερωτάται καγχάζοντας:
– Και πού τις βρήκαν αυτοί τις αρχαιότητες για να τις στεγάζουν σε μουσείο;
Τότε κατάλαβα το πνεύμα τους. Τα μουσεία κατ’ αυτούς κτίζονται μόνο για ευρήματα από την ελληνική αρχαιότητα και υποθέτω, κατά προτίμηση, την κλασική! Άφεριμ μυαλά!
Η περιοχή μας έχει αμέτρητους ακόμα θησαυρούς από τον παρελθόντα τρόπο ζωής, άλλοι από τους οποίους φυλάγονται στα κατάβαθα των σεντουκιών και άλλοι πάλι σαπίζουν στις αυλές και στα χαγιάτια. Εάν χτιστεί ένα ευπρόσωπο Μουσείο και αρχίσει η μεταφορά και η προβολή των πρώτων δειγμάτων, είναι βέβαιο ότι θ’ ακολουθήσουν αμέτρητα «θυμητάρια» του παρελθόντος.
Σίγουρα αυτά θα ήταν πολύ περισσότερα πριν από πολλά χρόνια, όταν ακόμα δεν τα είχαν προλάβει οι πολυώνυμοι «εραστές του ωραίου», οι οποίοι «αντί πινακίου φακής» φόρτωναν στα Ντάτσον την πραμάτεια και την μετέφεραν σε πολυπραγμονούσες κυρίες της Πρωτεύουσας ή σε νεόπλουτους πρώην μαυραγορίτες, που ήθελαν «κάτι το ωραίον» για το νεότευκτο οικοδομικό απόκτημά τους.
Β.3. Το Ηρώο. Η θέση που κατέχει το Ηρώο της πόλης μας δεν θα έλεγα ότι είναι παρακατιανή. Βρίσκεται στην καρδιά του άστεως, σε μικρή απόσταση από τον κεντρικό ναό, στην αρχή του ευρύχωρου και ελεύθερου οικημάτων άξονα, τον οποίο ο ιδιοφυής πολεοδόμος είχε χαράξει «με σταθερό χέρι», ώστε ν’ αποτελέσει μελλοντικά μιαν ανεμπόδιστη είσοδο αέρινων ρευμάτων από το γειτονικό Βέρμιο και όχι μόνο.
Η έκτασή του ίσως θα μπορούσε να είναι λίγο μεγαλύτερη, αλλά ούτε και αυτό είναι καθοριστικό. Εκείνο στο οποίο υπολείπεται είναι η κατάλληλη δεντροφύτεψη γύρω- γύρω, ώστε ν’ αποκτήσει την απαιτούμενη αυτοτέλειά του και φυσικά η αντικατάσταση του όλου μνημείου. Μια λαϊκή παροιμία καθορίζει με πολλή σαφήνεια «με τι δεν βάφουν αβγά». Πάντως με γύψο και με νερομπογιές δεν παρασταίνεις αξιοπρεπώς και με τον απαιτούμενο σεβασμό κάτι που το αφιερώνεις σε νέους, κατά κανόνα, οι οποίοι θυσιάστηκαν κυριολεκτικά «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Τα υλικά που καθιερώθηκαν αρχαιόθεν για τον ιερό αυτό σκοπό, έχουν άλλη σύνθεση, άλλες αντοχές και κυρίως άλλη παράδοση. Είναι το μάρμαρο, είναι η σκληρή πέτρα, είναι το μέταλλο.
Και κάτι ακόμα: Στις μικρές κοινωνίες τα μνημεία αυτά δεν είναι ανώνυμα. Επάνω τους χαράσσονται τα ονόματα, ο τόπος και ο χρόνος της θυσίας των παλικαριών.
Για όσους ανήκουν στην κατηγορία που αναφέρει ο ποιητής
« Άγνωστοι ήρωες, ανώνυμοι τάφοι
Κανένας όνομα σ’ αυτούς δεν γράφει…»
υπάρχουν τα μνημεία που αφιερώνονται στον «Άγνωστο Στρατιώτη». Ανήκουν αλλού. Σε μας, ένα τηλέφωνο στον χαλκέντερο ιστοριοδίφη της πόλης μας Γιάννη Μοσχόπουλο, θα είναι αρκετό για τη λύση του προβλήματος των ονομάτων.
Και λοιπόν; Αν αύριο πραγματοποιηθούν όλα όσα αναφέρονται παραπάνω, λύνονται τα προβλήματα του Δήμου μας; Αναμφισβήτητα όχι. Για τα υπόλοιπα όμως, κυρίως τα καθημερινά, τα βασανιστικά, ελπίζω ότι θα γράψει κάποιος άλλος συνδημότης μου, περισσότερο επαῒων από μένα.
Στους και στις υποψηφίους είτε για την πρωτοκαθεδρία είτε για τους λοιπούς ρόλους εύχομαι δύναμη και κουράγιο, για έναν καθαρό αγώνα. Και, καλού- κακού, ας κρατήσουν στο αρχείο τους τις προτάσεις μου. Αν δεν τους ωφελήσουν, πάντως δεν θα τους βλάψουν.
Αλεξάδρεια,
Ιούνιος 2022
Δημ. Δελιόπουλος
Αφήστε μια απάντηση